सपना ठूलै देख्नु भनिन्छ । तर, हास्यकलाकार मनोज गजुरेलले ठूला सपना देखेका छैनन् । सपना सानै भए पनि नेपालीको भलो हुनेखालका छन् । ‘बुझ्दै जाँदा विकास भनेको ठुल्ठूला घर, चौडा सडक, प्रविधिको उन्नतिमात्रै होइन रहेछ,’ हास्यकलाकार गजुरेलको ठम्याइ छ, ‘जहाँ प्रविधि र भौतिकताको समृद्धि छ, त्यहाँ सबैभन्दा कमजोर मानिस छन् । तसर्थ, नेपाललाई सिंगापुर, जापान बनाउने सपना देख्न देखाउन छाड्नुपर्छ ।’ 

नेपाललाई नेपालजस्तै बनाउनुपर्छ । सामान्य जागिर होस् । बिरामी पर्दा १०–२० हजार माग्न नपरोस् । बाटा मसिना भए पनि नियमित चलून् भन्ने हास्यकलाकार मनोज गजुरेलसँग रातोपाटीको मेरो जीवनका लागि दीपेन्द्र राईले गरेको कुराकानी : 
 

मेरो खाना
समयअनुसार खानकुरा मन पर्दोरहेछ । एकताका मासु असाध्यै मन पथ्र्यो । ३५ कटेपछि पोको पारेको मासु अर्थात् मःमः मन पर्न थाल्यो । पाँच–सात वर्षयता फलफूल, गेडागुडी, दूध मन पर्न थालेको छ । त्यसो भन्दैमा अन्य खानेकुरा मन पर्दैन भन्न खोजेको होइन । खानेकुराको मामिलामा म सबैभन्दा सजिलो मानिस हुँ । 

भोज खान जाँदा त्यहाँ राखिएका सबै परिकार खानुपर्छ भन्ने छैन । आफूलाई मन परेकोमात्रै खानुपर्छ । हाम्रो भान्सामा दाल, भात, तरकारी, अचार पाक्छ । चारमध्ये आफूलाई मन परेकोमात्रै खाँदा हुन्छ । सबै खानुपर्छ भन्ने छैन ।

बेलुकाको खाना घरमा कमै खान्छु । रेष्टुरेन्ट पुगिहाल्दा फिङ्गर चिप्स माग्न बिर्सन्न । त्योसँगै भेज सी मःमः माग्छु । रुचि नभए पनि आवश्यकताअनुसार पकाउँछु । 

मेरो पोसाक
लगाउन सजिलो पोसाक रोजाइमा पर्छन् । त्यो भनेको सर्ट–पाइन्ट नै हो । कमिज सुरुवाल लगाउन त्यत्तिकै सजिलो लाग्छ । औपचारिक कार्यक्रममा जाँदा सुट लगाउने गरेको छु । हरियो, नीलो, वैजनी रङका कपडा छान्ने गर्छु । दुई वर्षअघिसम्म मोजादेखि टोपीसम्म उपहार पाउँथें । उपहार आउनेक्रम घटेकाले कहिलेकाहीं किन्छु । पोसाकको ब्रान्डबारे त्यति जानकार छुइनँ ।
 

मेरो फिटनेस
पाँच वर्षयता नियमित योगा र ध्यान गर्दै आएको छु । मर्निङवाक नगरे पनि त्यसबाट लिने ऊर्जा घरभित्रै दौडेर लिन्छु । पछिल्लो समय डाइटिङमा छु । 
 

मेरो अध्ययन
हिजोआज ‘एक योगीको आत्मकथा’ पढ्दै छु । मलाई दर्शन, धर्मसंस्कृति, हास्यव्यंग्य र इतिहास पढ्न जाँगर चल्छ । मन पर्ने लेखक धेरै छन् । भारतीयमा हरिशंकर प्रसाईं, खुश्वन्त सिंह र नेपालीमा खगेन्द्र संग्रौला र लक्ष्मण गाम्नाङेलगायतलाई पढ्ने गर्छु । आलेखबाहेक केही लेख्नुपर्छ भन्ने सोचिरहेको छु । १८ वर्षमा १८ पटक डेरा सर्दा संकलन गरेको किताब छोडिँदै गए । घर पुग्ने बेला थोरैमात्र बाँकी रहे । पुस्तकालयको योजना बनाएको छु । मेरो संकलनमा पाँच–सात सयजति किताब होलान् । किताबकै लागि भनेर बजेट नछुट्याए पनि सालिन्दा १० हजारबराबर खर्च गर्छु । 
 

मेरो घुमफिर
पेसा र आवश्यकताले घुमफिरमा निस्किरहनुपर्छ । कर्णालीबाहेक मुलुकका सबै जिल्ला घुमिसकेको छु । विदेशमा एसिया, युरोप, अमेरिका, अस्ट्रेलिया पनि पुगेको छु । एक–दुईपटक घुम्न जानेलाई खाडी मुलुक पनि मन पर्छ । त्यहीं बस्नचाहिँ गाह्रो हुन्छ । 
जीवनमा एकपटक बर्मा र फिजी जान मन छ । जहाँ डेढ सय वर्षपहिले गोरखाली बसेका छन् । 
 

मेरो फुर्सद
फुर्सद कसैलाई हुँदैन, निकाल्ने हो । जसले मलाई फुर्सद छैन भन्छ कि त उसले कामलाई प्राथमिकतामा राखेन कि उसको इच्छाशक्ति छैन । संसारमा जो–जो सफल भए, उनीहरूसँग पनि २४ घन्टा नै थियो, हामीसँग पनि त्यति नै समय हो । तर, हामी आफूले आफैंलाई ढाँटिरहेका हुन्छौं । 

बेफुर्सदीले शारीरिक र मानसिक थकान लाग्छ । मैले ‘विद्युतीय व्रत’ सुरु गरिसकेको छु । म सातामा एक दिन ‘विद्युतीय व्रत’ बस्छु । सातामा एक दिन टेलिफोन, मोबाइल, इन्टरनेट र टीभीबाट टाढै बस्छु । हाम्रो मस्तिष्कमा रेडियो तरंगले दुःख दिएको छ । त्यसमाथि चौबीसै घन्टा मोबाइलको अघि पछि हुन्छौं । त्यहाँबाट ‘निगेटिभ इनर्जी’ कति आउला ? त्यसैले विद्युतीय व्रत सुरु गरेको हुँ । सूचनाका भारी तनावका कारण एउटा कारण हो । तसर्थ, आफूलाई चाहिनेजति मात्रै सूचना लिनुपर्छ । आँखालाई स्वस्थ होइन, हृदयलाई शान्त पार्ने सूचना लिनुपर्छ ।
फुर्सद पाइहालेमा ध्यान, योगा, अध्ययन र साथीभाइसँग अन्तरक्रिया गरेर सदुपयोग गर्ने बानी छ । 
 

मेरो खेलकुद
मलाई फुटबल मन पर्छ । विद्यालय तहसम्म फुटबल खेलें । सालिन्दा दसैं र तिहारमा तास खेल्छु । मलाई कलब्रेक र जुतपट्टि खेल्न आउँछ । मारमुङ्ग्री र धक्का दिने खेलमा दिलचस्पी छैन । 
 

मेरो मोबाइल
ओप्पोको मोबाइल सेट प्रयोग गरेको छु । यसको १५० डलर परेको थियो । कसैले उपहार दियो भने फेरी–फेरी बोक्छु । आफैंले किन्न परे पुरानोले काम चलाउँछु । मोबाइलका एप्लिकेसनमध्ये फेसबुक, ट्वीटर, भाइबर प्रयोग गर्छु । 
 

मेरो टेलिभिजन
टेलिभिजनमा समाचार प्राथमिकतासाथ हेर्छु । त्यसबाहेक हास्यव्यंग्य हेर्छु । स्ट्यान्ड अप कमेडियन हेर्न बिर्सिन्न । युट्युबमा आउने नयाँ पुस्ताका स्ट्यान्ड अप कमेडी (जुन मूलधारमा आउन सकेको छैन) हेर्न छुटाउँदिनँ । 
बिहान बेलुका भ्याएको बेला टीभी हेर्छु । घरमा एलजीको ५२ इन्चको टीभी छ । 
 

मेरो चलचित्र
पछिल्लोपटक सञ्जय दत्तको चलचित्र हलसम्मै पुगेर हेरेको थिएँ । हेरेकामध्ये ‘सीता और गीता’ मन पर्यो । जीवनमा पहिलोपटक हेरेकाले त्यो चलचित्र मन परेको हो । चलचित्रको कथासार, कलाकार केही थाहा छैन । ‘बलिदान’ पनि मन पर्छ । बलिदानमा मैले पहिलोपटक आवाज दिन पाएको थिएँ । ‘सयकडा दस’ पनि मन परेको छ । यसमा मैलेसमेत अभिनय गरेको छु । तर, ‘रिलिज’ हुन बाँकी छ ।
मिस्टर विन, आर्नोल्ड स्वेजनेगर, आमिर खान, कपिल शर्मा, राजु सिंह, मह जोडी, दीपकराज गिरी, दीपाश्री निरौला, सीताराम कट्टेल, केदार घिमिरेलगायतका अभिनय जीवन्त लाग्छ । 
 

मेरो स्वास्थ्य
मलाई विश्वास छ, केही नहुन्जेल केही हुँदैन । अहिलेसम्म दीर्घरोगले समातेको छैन । अहिलेसम्म थुप्रैपटक ‘होलबडी चेकअप’ गराएको छु । सालिन्दा दुईपटक ‘होलबडी चेकअप’ गराउँदै आएको छु । 
ध्यान र योगा गर्ने भएकाले स्वस्थ छु । खानपानले समेत स्वस्थ रहन सघाउ पुर्याउँछ । 
 

मेरो भाषणशैली
कलाकार भएकाले कहिलेकाहीं भाषण गर्नैपर्ने बाध्यता छ । आफ्नो भाषणशैली आफैंले मूल्यांकन गर्दा मैले धेरै सुधार गर्नुपर्छ । मसँग शब्द भण्डार अभाव छ । नयाँ–नयाँ शब्दबारे ‘अपडेट’ हुनुपर्छ । अंग्रेजी भाषा राम्रो हुँदो हो त मैले नेपालको कलाकारिता न्युयोर्कको क्लबहरूमा प्रस्तुत गर्दै हुन्थें । 
भाषण गर्दा कन्नेखालको थेगो थियो । त्यसलाई कम गर्दै लगेको छु । मदन भण्डारी र गगन थापाको जस्तो भाषण हुनुपर्छ । थापाको भाषणको ‘स्पीड’ मन पर्छ । भाषण गर्दा बहुमतलाई न्याय हुनेगरी बोल्छु । भएन धेरैलाई र त्यो पनि भएन भने सत्यचाहिँ बोल्नैपर्छ । भाषण गर्नअघि तयारी नभएकै कारण हामी थुप्रैपटक चिप्लिएका छौं । 
 

मेरो मापसे
मादक पदार्थ खान छाडेको तीन वर्ष भयो । मेरो बाहुन खुवाइ थियो । भोलि बेलुका पार्टी छ है भनेपछि आधाउधी अहिल्यै मातिहाल्थ्यो । पार्टीमा पुगेर हातमा लिएपछि ६० प्रतिशत लागिहाल्थ्यो । एक सुरुप तानेपछि झ्याप्पै हुन्थ्यो । 
मात्ने तत्व मादक पदार्थमा हुँदैन । मस्तिष्कमा हुन्छ । मादक पदार्थले सक्रिय बनाइदिनेमात्रै हो । 

मेरो संगीत
गीत–संगीतबाट टाढा छैन । विशेषतः लोकगीत सुन्छु । गुनगुनाउँछु पनि । नारायण गोपालका कालजयी गीत मन पर्छ । रामकृष्ण ढकाल, सत्यस्वरूप, राजेशपायल राईका गीत त्यत्तिकै कर्णप्रिय लाग्छन् । 
 

मेरो भूल
जानअञ्जानमा गल्ती गर्नु मानवीय स्वभाव नै हो । गल्तीबाट सिक्दै अघि बढ्नुपर्छ । गल्ती गरेपछि गीत गाउनुभन्दा मैले गल्ती गरें, सुधार्नुपर्छ भनेर आत्मस्वीकार गरें भने अर्थ राख्छ । गल्ती गरेबापत थुप्रै सजाय पाएको छु । म पनि कमीकमजोरीसहितको मानिस हुँ । 
पूजा सकिएपछि मेरै घर (झापा) को आँगनमा आफन्त सुतिरहेका थिए । गर्मी थियो । आँगनमै कोही कता, को कता सुतेका थिए । सबै सुतिसकेपछि मभित्रको कलाकारिता जाग्यो । आँगनछेउको पिँडालुको बोटमुनि सर्पले भ्यागुता खाएको आवाज निकाल्न थालें । सुतेका मानिस जर्याकजुरुक उठे । कसैले लामो लठ्ठीले पिँडालुको बोटमा हिर्काए । हिर्काउने आमा हुनुहुन्थ्यो । कुटाइ खाने म थिएँ । 
 

मेरो घर
मैले २०६४–०६५ घर बनाएको हुँ । आफ्नै कमाइले घर ठड्याएको थिएँ । घरको डिजाइन सलाइको बट्टाजस्तै छ । घर बनाउन ६० लाखजति लागेको थियो ।
 

मेरो राशी
मेरो राशी सिंह हो । ग्रहदशा देखाएर तनाव किन लिनु ? त्यही भएर ग्रहदशा देखाउँदिनँ । ग्रहशान्ति गराउँदिनँ । ग्रह नक्षेत्रको फलप्रति विश्वास लाग्छ । प्रकृतिको नियमअन्तर्गत चल्नुपर्छ । जसरी चन्द्र र सूर्यग्रहण लाग्दा समुद्रमा ज्वारभाटा आउँछ, त्यसरी नै ब्रह्माण्डका कुनै ग्रहमा घट्ने घटनाले हलचल हुन्छ भने हामी मानिस सानो अंश हौं, प्रभाव परिहाल्छ । 
 

मेरो सौन्दर्य
कपालमा जेल, तेल केही लगाउँदिनँ । फेसियल गर्दिनँ । अनुहारमा क्रिम लगाउने बानी छैन । कहिलेकाहीं ‘पफ्र्युम युज’ गर्छु । 
 

मेरो सपना
नेताले नेपाललाई स्वीटजरल्यान्ड, सिंगापुर बनाउँछु भन्थे । हामीले पत्यायौं । निर्वाचनमा जिताएर पठायौं । तर बुझ्दै जाँदा विकास भनेको ठुल्ठूला घर, चौडा सडक, प्रविधिको उन्नतिमात्रै होइन रहेछ । जहाँ प्रविधि र भौतिकताको समृद्धि छ, त्यहाँ सबैभन्दा कमजोर मानिस छ । मानसिकता कमजोर छ । तसर्थ, नेपाललाई सिंगापुर, जापान बनाउने सपना देख्न देखाउन छाड्नुपर्छ । 
नेपाललाई नेपालजस्तै बनाउनुपर्छ । सामान्य जागिर होस् । बिहान घरबाट निस्केपछि बेलुका सुरक्षित घर पुग्न सकियोस् । बिरामी पर्दा १०–२० हजार माग्न नपरोस् । बाटा मसिना भए पनि नियमित चलून् । 
म कर्म गर्छु । मलाई समय, समाज, प्रकृति र कर्मले जिम्मेवारी दिएको छ, यी विधालाई व्यवस्थित र संयमित बनाउने प्रयत्न गर्नेछु । म आफ्ना भोगाइबाट खारिएर ‘मोटिभेसनल स्पीकर’ बन्न चाहन्छु । 
 

मेरो मृत्यु

सतही रूपमा भन्ने हो भने मृत्यु जीवनको अन्त्य हो । यही जीवनलाई मात्रै जीवन मान्ने हो भने दलील हो । जीवन बुझ्ने विभिन्न काइदा छन् । म मरे पनि मेरो चेतना मर्दैन । यो चक्र चलिरहन्छ । मृत्यु अन्त्य होइन, अर्को जीवनको सुरुवात हो । 

अवचेतनमा मृत्युसँग डर लाग्छ । तर, मृत्य स्वीकार नगर्ने हो भने झन् डर लाग्छ । म सत्य स्वीकारको यात्रामा छु । मृत्युसँग नजिक–नजिक पुगेका घटना थुप्रै छन् । संवत् ०५५–५६ तिरको कुरा हो । शिवरात्रीमा साथीहरूसँग पशुपतिनाथ पुगेको थिएँ । म ओशोको सातदिने क्याम्पबाट भर्खरै फर्केको थिएँ । सम्पूर्ण चीज मेरो नियन्त्रण हुन्छ । जाबो गाँजाको धूवाँ त हो नि भनेर दुई सर्को तानेपछि आँखा तिरिमिरी हुँदै–हुँदै–हुँदै मानिस मसिनो–मसिनो–मसिनो देख्न थाले । बागमती ठूलो–ठूलो–ठूलो देख्न थालें । कहिले नखानेको भएकाले गाँजाले मानी हल्लाइदिएपछि मैले स्वयम्सेवकलाई घरको टेलिफोनमा कल गर्न लगाएँ । दाइ लिन आउनुभयो । मैले रुँदैरुँदै भने, ‘दाजु म बाँचेछु भने गाँजाबारे अन्तर्राष्ट्रिय आन्दोलन गर्छु । तर, गर्नचाहिँ केही गरिएन ।’ मृत्यु सहज हुनुपर्छ । मेरो मृत्युपछि मलाई सबैले हाँसीहाँसी बिदा गरून् । 

यो जीवनकथा पनि पढ्नुहोस्

माले महासचिव सीपी मैनालीको जीवन : नेताचाहिँ अगतिला भयौं

शिक्षासेवी उत्तम सञ्जेलको जीवन : मैले गरेको कामबाट राज्यले सिकोस्

काँग्रेस केन्द्रीय सदस्य गुरु घिमिरेको जीवन : भन्न नसक्दा मन परेकासँग बिहे हुन सकेन

नेकपा केन्द्रीय सदस्य विष्णु रिजालको जीवन : अहिलेसम्म मादक पदार्थको स्वाद थाहा छैन

एउटा मजदुरको जीवन : चार वर्षको कमाइ भारु १० !

सांसद पुष्पा भुसालको जीवन : आफूलाई क्षमतावान् बनाउँदै लगे प्रधानमन्त्री बन्ने निश्चित

पत्रकार किशोर श्रेष्ठको जीवन : मलाई मार्न पेस्तोल बोकेरै हिँड्ने पनि थिए

प्रदेश सांसद निर्मला क्षेत्रीको जीवन :  स्कुलबाट भागेर नेविसंघको कार्यक्रममा जाँदा शिक्षकबाट रामधुलाइ

नेपाल उद्योग परिसंघ उपाध्यक्ष कृष्णप्रसाद अधिकारीको जीवन : मृत्यु जित्ने होइन, आयु लम्ब्याउने कोसिस गर्नुपर्छ

काँग्रेस केन्द्रीय सदस्य कल्याण गुरुङको जीवन : प्रेमप्रस्ताव राखेको चार वर्षपछि स्वीकार

लेखक बुद्धिसागरको जीवन : ‘सेकेन्ड ड्राफ्ट’ नगरी मरिने हो कि भनेर त्यत्तिकै डर लाग्छ

सांसद हेमकुमार राई ‘सुरवीर’ को जीवन : जनयुद्धको घाइते भए पनि तन्दुरुस्त

अल्फा बिटाका मालिक द्विराज शर्माको जीवन : ‘प्लिज’ मलाई सकेसम्म पशुपति नलगियोस्

कहिले कहिले लाग्छ सङ्गीतमा लागेर भुल गरेँछु  –रन्जित गजमेर

सांसद विशाल भट्टराईको जीवन : प्रेमसम्बन्ध रहे पनि विवाह भएन

सांसद अञ्जना विशंखेको जीवन : पहिलो मागी, पछिल्लो प्रेम

सांसद हितबहादुर तामाङको जीवन : गृहमन्त्री बादलले मासुभन्दा मीठो अन्डाकरी बनाउन सिकाए

पूर्वमन्त्री प्रकाशशरण महतको जीवन : ग्रहदशा बिग्रेकाले चुनाव हारियो

डीआईजी ठुले राईको जीवन : अपराधमुक्त मुलुकको परिकल्पना

सांसद सुदन किरातीको जीवन : २७ रात कुटाइ खाएपछि आफ्नो मृत्यु आफैंले घोषणा गरें

मुख्यमन्त्रीका दाबेदार झपट बोहोराको जीवन : बैंकर्स बन्ने स्वप्नजीवी मुख्यमन्त्रीको ‘रेस’ मा

पूर्वमन्त्री नवीन्द्रराज जोशीको जीवन : भूपूप्रेमिकाको कहिलेकाँही सम्झना आउँछ

मुख्यमन्त्रीका दाबेदार महेन्द्रबहादुर शाहीको जीवन : ५५ वर्ष पुगेपछि सक्रिय राजनीतिबाट बिदा लिन्छु

सांसद चक्रपाणि खनाल ‘बलदेव’ को जीवन : ओ हो ! त्यहाँ त हामी बसेकै ठाउँमा हेलिकप्टरबाट बम खसाइयो

मुख्यमन्त्रीका दाबेदार शेरधन राईको जीवन : शपथ लिएर घरजम गर्छु

भरिया दिलबहादुर श्रेष्ठको जीवन : पुक्लुक्क मर्न पाए आनन्द हुन्थ्यो

रहबर अन्सारीको जीवन : अहिलेसम्म कसैसँग प्रेममा छुइनँ

‘गीतकार’ उद्योगमन्त्री सुनील थापाको जीवन : प्रधानमन्त्री बन्ने शुभसंकेत

गोर्खा भूतपूर्व संघ अध्यक्ष कृष्णकुमार राईको जीवन : आमाको निधनपछि मृत्युसँग डर लाग्नै छाड्यो

पत्रकार देवप्रकाश त्रिपाठीको जीवन :  किसुनजीलाई हराउन संलग्न भएकोमा पश्चाताप छ

काँग्रेस केन्द्रीय सदस्य डा. डिला पन्त संग्रौलाको जीवन : ‘भिजन’ र ‘मिसन’ सहित बाँचे राजनीतिक जीवन सार्थक

अभिनेत्री दीपाश्री निरौलाको जीवन : ऊसँग बिहे नभएपछि प्रेममा विश्वास छैन

कृष्ण पाउरोटी भण्डार सञ्चालक राजकर्णिकार भन्छन्– मृत्युपछि बाँच्नका लागि साहित्य लेख्छु

धावक वैकुण्ठ मानन्धरको जीवन : पाँचजनासँग प्रेम गरे पनि असफल

​सूचना विभाग महानिर्देशक वीरबहादुर राईको जीवन : गुरुको टाउको टेक्दा थप्पड

काँग्रेस महासमिति सदस्य सुवास पोखरेलको जीवन : उनलाई एकतर्फी प्रेम गरेको थिएँ

मसाल महामन्त्री मोहनविक्रम सिंहको जीवन : जलजलासँग प्रेम गर्दा पार्टीबाट निष्कासित

प्रेमबारे रञ्जु : यो प्रश्न ‘स्कीप’ गरौं न ‘प्लीज’

कृषिविद् मदन राईको जीवन : मेरो मलामी श्रीमती पनि नजाऊन्

नेपाल टेलिकम प्रबन्ध निर्देशक कामिनी राजभण्डारीको जीवन : नेपाल टेलिकमलाई ‘लिडिङ रोल’ मा राख्न प्रतिबद्ध

अमेरिकाका लागि नेपाली वाणिज्यदूत कृसु क्षेत्रीको जीवन : माफी माग्दै उनले प्रेमपत्र पठाइन्

खिमलाल देवकोटाको जीवन : जेलमा मार्ने योजना बनाइए पनि संयोगले बाँचें

साहित्यकार खगेन्द्र संग्रौलाको जीवन  : विद्यार्थी छँदा ब्रिटिस काउन्सिल र अमेरिकन लाइब्रेरीको किताब चोरें

लेखा समितिका सभापति डोरप्रसाद उपाध्यायको जीवन : तीनपटक मृत्युका नजिकनजिक पुगेर बाँचेँ

नवनिर्वाचित सांसद सुरेशकुमार राई ‘हिमाल’ को जीवन : सिमलको भुवाजस्तै प्रतिनिधि बन्ने ध्याउन्न

नवनिर्वाचित सांसद कृष्णकुमार राईको जीवन : समाजवादभन्दा अर्को सपना देखेको छैन

========================

नेपालकै पहिलो गभर्नर हिमालयशमशेर राणाको जीवन : देवशमशेरका सन्तान हामी अन्य राणाजीभन्दा गरीब

सिभिल बैंक सीईओ किशोर महर्जनको जीवन : ३३ वर्षे ‘बैंकिङ करिअर’ मा करोडपतिलाई अर्बपति बनाएँ

वनस्पतिविद् तीर्थबहादुर श्रेष्ठको जीवन : त्यतिबेला पाइन्ट लगाउनेलाई कांग्रेस भनिन्थ्यो

मानवअधिकारकर्मी कृष्ण पहाडीको जीवन : मलाई सनक चढ्यो पहेँलो लुगा लगाएँ

पूर्वउपप्रधानमन्त्री भरतमोहन अधिकारीको जीवन : जबजब राष्ट्रियताबारे बोल्छु/लेख्छु, म विवादमा परिहाल्छु

राष्ट्रगान लेखक व्याकुल माइलाको जीवन : सितोरिया करातेमा सात वर्षसम्म लगानी

नेमकिपा अध्यक्ष नारायणमान बिजुक्छेको जीवन : ग्रहदशा दुःख पाउने नै छ

प्लास्टिक सर्जन शंकरमान राईको जीवन : मेरो मृत्यु भएको वर्षौंपछि मात्रै अरूलाई थाहा पाऊन्

खानेपानी तथा सरसफाइमन्त्री जीवनबहादुर शाहीको जीवन : मलाई सिध्याउन सातपटक बम प्रहार

पूर्वउपसभामुख पूर्णा सुवेदीको जीवन : प्रधानमन्त्रीको भूमिका पाए निर्वाह गर्न तयार

एनआईसी एसिया बैंकका सीईओ लक्ष्मण रिसालको जीवन : अवकाशपछि सामाजिक काममा लाग्ने रहर

सांसद अनिता देवकोटाको जीवन : मेरो नाममा आएको ‘लभलेटर’ साइँलो बुबालाई दिन्थें

अनेरास्ववियु अध्यक्ष नवीना लामाको जीवन : म कसैलाई ‘लभ’ गर्छु

प्रा.डा. सुरेन्द्र केसीको जीवनः कुलमानजस्तै प्रचण्डले अडान लिएको भए आधाबाटो हिँडिसक्थ्यौं

लीलामणि पोखरेलको जीवन : ज्ञानेन्द्र राजा भएपछि मेरो घरमा बम पड्काइयो

पूर्वमन्त्री अग्नि सापकोटाको जीवन : एम सिक्स्टिनको तीन गोली एकैपटक लाग्दा पनि बाँचें

गायिका रेखा शाहको जीवन : भूल नगरी ११ दिन कष्टडीमा

नयाँ शक्ति नेता पासाङ शेर्पाको जीवन : त्यसबेला बालबाल बाचेँ

कीर्तिमानी तेक्वान्दो खेलाडी दीपक विष्टको जीवन : क्याम्पस पढ्दा मलाई ‘पाखे’ भन्थे

नयाँ शक्ति सहसंयोजक महेश कर्मोचाको जीवन : व्यस्तताले मर्ने पनि फुर्सद छैन मलाई

कवि सरस्वती प्रतीक्षाको जीवन : १४ वर्षसम्म एउटै मान्छेलाई प्रेम गरे पनि छुट्यो

केकी अधिकारीको जीवन : घर छिर्ने बित्तिकै रिमोट हातमा, टिभी अन

पूर्वमन्त्री गिरिराजमणि पोखरेलेको जीवन : यसरी मेरो नाम ‘योगराज’ पनि बन्यो

किरण केसीको जीवन : कसैले ब्लफ कल गरे पनि आधा घन्टा गफदिन्छु

बुद्ध एयरका मालिक वीरेन्द्रबहादुर बस्नेतको जीवन : वास्तुशास्त्रमा पटक्कै विस्वास छैन

अशोक राईको जीवन : कोदोको रक्सी असाध्यै मन पर्छ

यज्ञराज सुनुवारको जीवन : किरातीको छोरो हुँ, पिउँदिन भन्दा ढोङी भइन्छ

चन्द्रकिशोरको जीवन : तराई–मधेस बुझ्न पहाड घुम्नैपर्छ

सांसद रामहरि खतिवडाको जीवन : मन परेका बहिनीहरूको अघि उभिँदा अंकल भन्दिन्छन्

मेरो जीवन : मभन्दा लाटाले पनि ‘लभ’ गरेको देख्छु

मेरो जीवन : जो–जो प्रेममा फसे उनीहरुले एसएलसी पास गर्नै सकेनन्

अनिलकुमार झाको जीवन : राजेन्द्र महतोलाई सहयोग गरेर ठूलो गल्ती गरेँ

सीपी गजुरेलको जीवन : कोशीको भेलमा पौडिन खोज्दा झण्डै मरियो

महावीर पुनको जीवन : नेपाललाई धनी देश बनाउने मेरो सपना

पम्फा भुसालको जीवन : एक ढङ्गले बिहे गरिएन, अर्को ढङ्गले भ्याइएन

रवीन्द्र अधिकारीको जीवन : दुई सय ५० भन्दा धेरै प्रेमपत्र आए

गगन थापाको जीवन : एउटा रङ एसएमएसको कारण उनीसँग भेट भयो

दीनानाथ शर्माको जीवन : बाहुनको भट्टीमा २ गिलास लोकल पिएर सुतेको त्यो दिन…

ठाकुर गैरेको जिन्दगी : श्रीमतीको कमाई र पुख्र्यौली सम्पत्तिले घर बनाइयो

देवेन्द्र पौडेलको जीवन : प्रत्यक्ष निर्वाचित प्रधानमन्त्री बन्ने सपना छ

किशोर नेपालको जीवन : रक्सी खाएर २४ घण्टासम्म सुतेको पनि छु

पूर्वअर्थमन्त्री प्रकाशचन्द्र लोहनीको जीवन : एक वाक्यको त्यो भाषण

कर्णबहादुर थापाको जीवन – प्रधानमन्त्री बन्छु भनेर पाइने होइन

रामशरण महतको जीवन : किशुनजी मलाई सायरी सुनाउन लगाउनुहुन्थ्यो

कोमल वलीको जीवन : प्रधानमन्त्री बनेर देश परिवर्तन गराऊँ भन्ने सपना छ

सुजाताको जीवन : मेरो सपना केपी ओलीजीसँग मिल्छ

 राजन मुकारुङ मेरो जीवन : उखु चोर्न जाँदा बस्यो पहिलो प्रेम

मेरो जीवन : ‘अफकोर्स !’ रविनाको धेरैपटक लभ परेको छ

शंकर पोखरेल  मेरो जिन्दगी : ‘अफेयर्स’को सम्बन्ध रहेन, अन्तरजातीय बिहे गरियो

उपेन्द्र सुब्बा  मेरो जिन्दगी : यो सहरको नामी जँड्याहाको नाम उपेन्द्र सुब्बा नै थियो

वर्षमान पुन ‘अनन्त’ मेरो जीवन : अर्थमन्त्री हुन्छु भन्ने त झन् सोचेको थिइनँ

योगेश भट्टराई  मेरो जीवन : झलनाथको त्यो वचन जसले योगेशलाई रक्सी छाड्न बाध्य पार्यो

प्रदीप पौडेलको जीवन : मदिरा, प्रेमदेखि मृत्युचिन्तनसम्म २२ रहस्य

फिल्म निर्देशक नवीन सुब्बाको जिन्दगी : ‘दुई स्वीमिङ पुलजति मापसे गरियो होला’

लालबाबु पण्डित जिन्दगी : यी हुन् का खानादेखि मृत्यु चाहनासम्मका २२ रहस्य

चित्रबहादुर केसीको जिन्दगी :खानादेखि प्रेमसम्म जीवनका २१ रहस्य

कृषिविद् मदन राईको जीवन : मेरो मलामी श्रीमती पनि नजाऊन्