भोजपुरबाट पहिलोपटक प्रतिनिधिसभा सदस्य निर्वाचित हुँदा शेरधन राई २७ वर्षका थिए । राई केपी शर्मा ओली नेतृत्व सरकारमा सूचना तथा सञ्चारमन्त्री भए । साढे नौ महिना सरकारमा रहँदा उनले उदाहरणीय काम गरे । विवादरहित मन्त्रीमा दह्रिए । उनै राई १ नम्बर प्रदेशको मुख्यमन्त्रीको दौडमा छन् । १ नम्बर प्रदेशको भावी मुख्यमन्त्रीको चर्चामा रहेका शेरधन राईसँग रातोपाटीको मेरो जीवनका लागि दीपेन्द्र राईले गरेको कुराकानी :

मेरो खाना
गाउँको सामान्य किसान परिवारमा जन्मेको मानिस भएकाले मकैको भात नै मन पर्छ । मेरो घर लेकमा पर्छ । आफ्नै बारीमा पाइने सिस्नु त्यत्तिकै मीठो लाग्छ । समय मिल्यो भने घर पुग्दा पीठो हालेको मकैको भात र सिस्नु हातले मुछेर खान असाध्यै मन पर्छ । आफ्नै बारीमा फलेको आलु पनि त्यस्तै मीठो मानेर खान्छु । गाउँको ढिँडोको स्वाद जिब्रोमै झुन्डिरहेको छ । लोकल कुखुराको मासु झन् मीठो लाग्छ । माछा र लोकल कुखुराबाहेकको मासु खाने बानी छैन । 

म जुनसुकै खाना रुचिपूर्वक खान्छु । चाइनिज, कोरियन र थाई खाना पनि मन नपर्ने होइन । चाइनिज, कोरियन र थाई खाना खान रेष्टुरेन्ट जाने गर्छु । रेष्टुरेन्ट पुगिहाल्दा लोकल कुखुरा, माछा र मःमः रोजाइमा पर्ने स्न्याक्स हुन् । 

पाककलाबारे जानकार छु । लोकल कुखुराको मासु र माछा राम्रै पकाउँछु । घर पुग्दासमेत आमाले मासु पकाउन लगाउनुहुन्छ । 

मेरो पोसाक
सानैदेखि आफूलाई सुहाउने र सहज हुने कपडा लगाउँथें । त्यतिबेला बुवाले दिनुभएको स्कुल खर्च जोगाएर आफूलाई सुहाउने, सहज र मन परेको कपडा किनेर लगाउँथें । त्यो बानी अहिलेसम्म छुटेको छैन । मिलाएर लगाउनुपर्छ, सफा लगाउनुपर्छ भन्नेमा ध्यान दिन्छु । 

धेरैजसो ‘रेडिमेड’ कपडा लगाउँछु । जिन्स पाइन्ट, सर्ट, टी–सर्ट, ज्याकेट, ‘स्पोर्ट्स सुज’ लगाउने गर्छु । धेरैले मेरो ‘ड्रसअप’ देखेर फलानाले कति मज्जाले मिलाएर लगाएको, कत्ति सुहाएको होला भनेर टिप्पणी गर्छन् ।

सेतो र कालो रङका कपडा रोजाइमा पर्छन् । कपडा सिलाउन परे काठमाडौंको बागबजारमा रहेको टिपटप, अनुपमा र मोनालिसा टेलरिङ सेन्टर पुग्ने गर्छु । 

केपी शर्मा ओली नेतृत्वको सरकारमा मैले साढे नौ महिनाभरि दौरासुरुवालमात्रै लगाएँ । त्यतिबेला १२ भन्दा बढी दौरासुरुवाल सिलाएको थिएँ । कपडाको ‘ब्रान्ड’प्रति त्यत्तिकै सचेत छु । जुत्ता, टी–सर्ट, ज्याकेटलगायत ‘ब्रान्डेड’ लगाउँदै आएको छु ।

मेरो फिटनेस
मन्त्री हुनुअघि क्लब जान्थें । डेढदेखि दुई घन्टासम्म शारीरिक अभ्यास गर्थें । शरीर बनाउनुभन्दा ‘मेन्टेन’ मा ध्यान दिन्छु । त्यसैले होला, धेरैले मेरो ‘फिजिकल आउटलुक’ प्रति सकारात्मक टिप्पणी गर्ने गरेका छन् । मन्त्री भइसकेपछि क्लब जान पाएको छैन । शारीरिक अभ्यासका लागि चाहिने एक सेट सामान व्यवस्था गरेको छु । दैनिकजसो घरमै डेढ–दुई घन्टा शारीरिक अभ्यास गर्छु । 

खानेकुरामा त्यत्तिकै सचेत छु । चिल्लो, पिरो र अमिलो खानेकुरा खाँदै खान्न । मर्निङवाक गरेर क्लब जाने बानी थियो, त्यो छुटिरहेको छ । 

मेरो अध्ययन
व्यस्तताका कारण हिजोआज किताब पढ्न पाएको छैन । पार्टी, कार्यक्षेत्र (त्यो भनेको पार्टीको राजनीतिक, सैद्धान्तिक कुरासँग सम्बन्धित) का सामग्री अध्ययन गर्नु त छँदै छ । त्यसबाहेक ‘न्युजपेपर’ पढ्छु । राजनीतिक नेताले दर्शनशास्त्र, राजनीतिशास्त्र, अर्थशास्त्र र साहित्यसम्बन्धी किताब पढ्न आवश्यक हुन्छ । उल्लिखित विधाका किताब पढ्न जाँगर चल्छ । मैले धेरैजसो म्याक्सिम गोर्की र माओका किताब पढेको छु । माक्र्सवादी किताब पढ्नैपर्यो । मोदनाथ प्रश्रितले लेख्नुभएको किताब पढेको छु । बजारमा आएका तर आफूलाई कामलाग्ने किताब पढ्न छुटाउँदिनँ ।

किताब नलेखे पनि आलेख लेख्ने गर्छु । बीचमा लेख्न भ्याएको छैन । मेरो निजी पुस्तकालयमा हजारौंको संख्यामा किताब छन् । सालिन्दा १५–२० हजार रुपैयाँको किताब किन्दै आएको छु । 

मेरो घुमफिर
घुमफिर गर्न असाध्यै मन पर्छ । तर, घुमफिर गर्न पाइरहेको छैन । सानैदेखि ठूलो जिम्मेवारी पूरा गर्दै आएको छु । संवत् २०५६ मा प्रतिनिधिसभा सदस्यमा निर्वाचित हुँदा २६/२७ वर्षको थिएँ । त्यसपछि लगातार महत्वपूर्ण जिम्मेवारीमा छु । औपचारिक पदको जिम्मेवारीमै रहँदै आएकाले धितमरुन्जेल घुम्न पाएको छैन ।
१५ बढी देशको औपचारिक भ्रमण गरे पनि अनौपचारिक भ्रमणमा रमाउन पाएको छैन । कर्णाली र महाकालीका केहीबाहेक नेपालका अधिकांश जिल्ला पुगेको छु । घुमेकामध्ये पूर्वतिरका भोजपुर, इलाम र पश्चिमका पोखरा, पर्वत, बागलुङ असाध्यै मन पर्यो । पर्यटक भएर मुस्ताङ घुम्ने रहर छ । विकासे अध्ययनका लागि दक्षिण कोरिया र जापान जाने मन छ । 

मेरो फुर्सद
राति ११ देखि बिहान ५ बजेसम्म आराम गर्नेबाहेक फुर्सद हुँदैन । यति धेरै व्यस्त रहे पनि मोबाइल ‘स्वीचअफ’ गरेरै आराम गरौं भन्ने लाग्दैन । र, त्यस्तो गरेको छैन । फुर्सद भइहालेमा गीत–संगीत सुनेर मनोरञ्जन लिन्छु । त्यतिमात्रै होइन, इन्टरनेटको सुविधाले गर्दा विभिन्न शीर्षकमा संसारभरि रहेका साथीभाइसँग कुराकानी गरेर समय सदुपयोग गर्छु ।

मेरो बुवाआमा भोजपुरमै बस्नुहुन्छ । उहाँहरू काठमाडौं आउनुहुँदा खाना खान रेष्टुरेन्ट पुगे पनि चलचित्र हेर्नचाहिँ गएका छैनौं । 

मेरो खेलकुद
संवत् ०५१ सम्म भलिबल खेलेको थिएँ । क्षेत्रीयस्तरको भलिबल खेलाडी म टेबलटेनिसको पनि राम्रै खेलाडी हुँ । तेक्वान्डो पनि खेलेको थिएँ । फुटबल हेर्न मन लाग्छ । 

मेरो मोबाइल
साथीले उपहार दिनुभएको आइफोन प्रयोग गर्दै आएको छु । कामै नलाग्ने भएपछि मात्रै मोबाइल किन्ने गरेको छु । आफूलाई आवश्यक मोबाइलका सबै ‘एप्लिकेसन्स युज’ गर्छु । मोबाइलमा गेम खेल्ने बानी छैन । 

मेरो टेलिभिजन
टीभीमा विशेषतः समाचार हेर्छु । टीभी हेर्ने साइत बेलुका जुर्छ । मेरो कोठामा ३२ वा ३५ इन्चको सामसुङ टीभी छ । 

मेरो चलचित्र
अभिनेता विल्सनविक्रम राईको चलचित्र रातोघर पछिल्लो समय हेरेको थिएँ । दुई वर्षअघि दयाहाङ राई अभिनीत चलचित्र कबड्डी कबड्डी हेरेको हुँ । हेरेकामध्ये बलिदान, कबड्डी कबड्डी र दासढुंगा असाध्यै मन पर्यो । 

दयाहाङ राई, सरोज खनालको अभिनय जीवन्त लाग्छ । सबै नायिकाप्रति उत्तिकै सम्मान छ । 

मेरो रोग
पूर्ण रूपमा स्वस्थ छु । आजसम्म दीर्घरोगले समातेको छैन । सालिन्दा ‘होलबडी चेकअप’ गराउँछु । रक्तचापको अवस्था सामान्य छ । खानपान र नियमित शारीरिक अभ्यासले स्वस्थ रहेको हुँ भन्नेमा शंका छैन । 

मेरो भाषणशैली
आफ्नो भाषणशैली आफैंले मूल्यांकन गर्दा चित्तबुझ्दो लाग्छ । मेरो भाषण सुन्नेले दिएको प्रतिक्रियाका आधारमा मैले यसो भनेको हुँ । तर, आफ्नो भाषणशैलीदेखि आफैं सन्तुष्ट छु । भाषण गर्दा थेगो प्रयोग गर्ने बानी छैन । परिस्थिति हेरेर भाषण गर्नुपर्छ । भाषण गरेकै आधारमा विवादमा तानिएको छैन । भाषण गर्नअघि सामान्य तयारी गर्छु । त्यसो भन्दैमा घोकेर, लेखेर भाषण गर्ने मान्यता राख्दिनँ । 

मेरो मापसे
सामान्यतया मादक पदार्थ खाने गर्छु । जहाँ पायो त्यहीं, जस्तो पायो त्यस्तै खाने बानी छैन । सकेसम्म स्तरीय खानुपर्छ भन्ने लाग्छ । मलाई वाइन मन पर्छ । तर, लतका रूपमा खाने गरेको छैन । मादक पदार्थ खाएर मात्नुपर्छ भन्ने तरिकाले खाइँदैन । आजसम्म मात्नेगरी कहिल्यै खाएको छैन ।

मेरो संगीत
गीत–संगीत सुन्छु । राजेशपायल राई, नारायण गोपाल, कुन्ती मोक्तान, मिलन अमात्यको आवाज कर्णप्रिय लाग्छ । म आफैं पनि गुनगुनाउँछु । गीत गाउनैपर्ने भयो भने हात उठाउँदिनँ । 

मेरो भूल
मानिसबाट जानअन्जान गल्ती हुन्छन् । तर, आजसम्म पश्चाताप लाग्नेगरी गल्ती गरेको छैन । 

कहिलेकाहीं गल्ती नगरी पनि सजाय पाएको छु । मेरो व्यक्तिगत र राजनीतिक जीवन एउटै गतिमा अघि बढेको देख्न नसक्नेले सुनियोजित तरिकाले चरित्रहत्या गर्ने गर्छन् । आफ्नो गल्ती नभएकाले वास्तै गर्दिनँ । 

मेरो घर
भोजपुरमा रहेको बुवाको घर २०२७ सालमा बनेको हो । बुवाको आफ्नै कमाइले घर बनाइएको हो । तीनतले घर पहेंलो र रातोमाटोले पोतिएको छ । घर बनाउँदा कति खर्च लाग्यो बुवालाई सोधेको छैन । 

मेरो राशी
चिनाको नाम थाहा नभएकाले राशी केलाएको छैन । अहिलेसम्म ग्रहदशा हेराएको छैन । ग्रहशान्ति पनि गराएको छैन । घरमा कुलपित्र पुजिन्छ । तीनचुलाको पूजा गरिन्छ । त्यसप्रति गहिरो विश्वास छ । कुलपित्रमा भाग लिन्छु । तर, प्रतिफलको कुरा आफैंमा भर पर्छ । किनकि आफूले गरेको कर्मबाट फल प्राप्त हुने हो । तर पनि त्यो विश्वास हो । आस्था पनि हो । त्यसबाट मानिसले सकारात्मक सोच राख्छन् । प्रतिफलको आस गर्छन् । त्यहीअनुसार काम गर्छन् । यसरी प्रत्येक मानिस सफल हुन्छन् । 

मेरो सौन्दर्यचेत
कपालमा तेल प्रयोग गर्छु । अनुहारमा अहिलेसम्म साबुन प्रयोग गरेको छैन । क्रिम लगाउँदिनँ । सामान्यतः पफ्र्युम प्रयोग गर्छु । चिसो मौसममा साउनाबाथ लिन्छु ।

मेरो प्रेम

म अविवाहित हँु । १ नम्बर प्रदेशको ‘रेस’ मा छु । केही समयअघि मोरङ विराटनगरका पत्रकार साथीरूले बिहे कहिले गर्नुहुन्छ भनेर सोधेका थिए । मुख्यमन्त्रीको शपथ लिएर घरजम गर्ने भनेर उत्तर दिएको थिएँ । तपाईंलाई पनि यही उत्तर दिएँ । 

मेरो सपना
नेपाल संसारकै सुन्दर देश हो । संसारभरि यस्तो सुन्दर देश कतै छैन । नेपाल हिमाल, पहाड र तराई भएको देश हो । यहाँ प्राकृतिक स्रोत साधनको खानी छ । हामीले तीन काममात्रै गर्न सक्यौं भने पुग्छ । त्यो भनेको सजाउने, बनाउने र व्यवस्थापन गर्ने ।

नेपाल जस्तो अवस्थामा छ, त्यसलाई सजाइ दिए पुग्छ । अर्को व्यवस्थापन र तेस्रो निर्माण गर्ने । कहाँ–कहाँ के–के बनाउने भनेर वर्ष दिनभित्र अध्ययन पूरा गर्न सकिन्छ । त्यसपछि तुरुन्त बनाउन थाल्ने हो । सँगसँगै सजाउँदै जाने र प्रणाली बसाउँदै जाने हो भने मुलुक संसारकै सुन्दर र नमुना बन्न सक्छ । तर, राजनीतिक नेतृत्वको इच्छाशक्ति चाहिन्छ । सोच चाहियो । सोचसहितको समूह चाहिन्छ । तदनुरूप राज्यका सबै निकायलाई परिचालन गर्नुपर्छ । त्यो सम्भव पनि छ । त्यसो गर्न सकियो भने २५ वर्ष नेपाललाई संसारकै सुन्दर देश बनाउन सकिन्छ । 

हिजोदेखि आजसम्म त्याग, समर्पण, निष्ठा र इमानदारीपूर्वक राजनीतिमा लागिपरेको छु । त्यसको परिणामअनुसार आज यो हैसियतमा छु । मैले जुन–जुन जिम्मेवारी पाएँ, इमानदारीपूर्वक गरेको छु । म कहींबाट क्रेन लगाइएर, कसैको दयामायाँमा च्यापिएर आएको होइन । त्यही भएर दुई–दुईपटक संसद्मा पुगेको छु ।
संविधान जारीपछि केपी शर्मा ओली नेतृत्वको सरकारमा सूचना तथा सञ्चार मन्त्रालयको जिम्मेवारी पाउनु सामान्य होइन । साढे नौ महिना सञ्चारमन्त्री हुँदा उदाहरणीय काम गरेर सफल मन्त्रीका रूपमा दह्रिएँ । अहिले पार्टीले १ नम्बर प्रदेशको भावी मुख्य मन्त्रीका रूपमा पत्याएको छ । पाँच वर्ष मुख्यमन्त्री रहँदा गरेको कामका आधारमा मेरो आगामी राजनीतिक यात्रा तय हुन्छ । 

प्रदेश नम्बर १ हिमालैहिमालको प्रदेश हो । यहाँ सगरमाथा, कञ्चनजंघा, मकालुलगायतका हिमशृंखला छन् । हलेसी, पाथिभरा, वराहक्षेत्रलगायत धार्मिकस्थलमात्रै होइन, १ नम्बर प्रदेश सुनकोसी, दूधकोसी, सप्तकोसीको प्रदेश भनेर पनि चिनिन्छ । सबैभन्दा धेरै छिमेकी मुलुकसँग सम्बन्ध, सम्पर्क राख्न सक्ने प्रदेश पनि १ नम्बर नै हो । उल्लिखित चीजलाई आधार बनाएर प्रदेश नम्बर १ लाई सजाउँदा, बनाउँदा र व्यवस्थापन गर्दा सातमध्ये सबैभन्दा सुन्दर, नमुना र उन्नत प्रदेश बन्न सक्छ । 

मेरो मृत्यु
मृत्यु स्वाभाविक प्रक्रिया हो । मृत्युसँग डर लाग्दैन । जन्मेपछि मर्नुपर्ने भएकाले किन डराउनु ? म १० कक्षामा पढ्थें । टेस्ट परीक्षा दिनुपर्ने वर्ष थियो । साउनमा परीक्षा थियो । म जेठमा बिरामी परें । घरबाहिर डेरा गरेर पढ्थें । आउँ परेकाले मलाई बोकेर घर पुर्याइयो । 

तीन महिना थलिएँ । कुनै पनि औषधोपचारले छोएन । त्यही समय मेरो भाइको निधन भयो । म बिरामी भएको सबैलाई थाहा थियो । भाइ बिरामी परेको कसैलाई थाहा भएन । जब फलानाका छोरा बिते भन्ने खबर बाहिर आयो, शेरधन राई बिते भनेर बुझे । विद्यालयमा शोकसभा गरियो । कविता वाचन गरियो । विद्यालय बिदा दिने बेला एकजना साथीले शेरधन होइन भनेपछि पठनपाठन भने रोकिएन ।

०७० सालको निर्वाचनअघि म अचानक बिरामी परें । मलाई भोजपुरबाट विमानमा काठमाडौं ल्याएर हेल्पिङ हेन्ड्समा भर्ना गरियो । म अचेत थिएँ । चिकित्सकले बाँच्ने सम्भावना ४० प्रतिशतमात्रै छ भनेका थिए । मलाई आईसीयूमा राखियो । त्यही समय मलाई हेर्न राष्ट्रपति विद्या भण्डारी आउनुभएको रहेछ । राष्ट्रपति भण्डारीले मलाई नर्भिक अस्पताल सार्ने निर्णय गर्नुभएको रहेछ ।

मलाई नर्भिक पुर्याइयो । उपचार सुरु भयो । सबै नेताले मलाई मारिसकेका थिए । तीनदेखि चार लाखबीच हुनुपर्ने मेरो प्लेटलेस २२ हजारमा झरेको थियो । चारदेखि ११ हजारबीच हुनुपर्ने डब्लुबीसी १८ सयमा झरिसकेको थियो । तर, उपचारपछि बाँचें । अन्य घटना भए पनि उल्लिखित दुई घटना स्मरणीय लाग्छ । 
सहज र स्वाभाविक मृत्युवरण होस् भन्ने लोभ छ । जसलाई सबैले सम्झिऊन् । मेरो मृत्युबाट धेरैलाई ऊर्जा मिलोस् । प्रेरणा मिलोस् । 

यो जीवनकथा पनि पढ्नुहोस्

सांसद चक्रपाणि खनाल ‘बलदेव’ को जीवन : ओ हो ! त्यहाँ त हामी बसेकै ठाउँमा हेलिकप्टरबाट बम खसाइयो

भरिया दिलबहादुर श्रेष्ठको जीवन : पुक्लुक्क मर्न पाए आनन्द हुन्थ्यो

रहबर अन्सारीको जीवन : अहिलेसम्म कसैसँग प्रेममा छुइनँ

‘गीतकार’ उद्योगमन्त्री सुनील थापाको जीवन : प्रधानमन्त्री बन्ने शुभसंकेत

गोर्खा भूतपूर्व संघ अध्यक्ष कृष्णकुमार राईको जीवन : आमाको निधनपछि मृत्युसँग डर लाग्नै छाड्यो

पत्रकार देवप्रकाश त्रिपाठीको जीवन :  किसुनजीलाई हराउन संलग्न भएकोमा पश्चाताप छ

काँग्रेस केन्द्रीय सदस्य डा. डिला पन्त संग्रौलाको जीवन : ‘भिजन’ र ‘मिसन’ सहित बाँचे राजनीतिक जीवन सार्थक

अभिनेत्री दीपाश्री निरौलाको जीवन : ऊसँग बिहे नभएपछि प्रेममा विश्वास छैन

कृष्ण पाउरोटी भण्डार सञ्चालक राजकर्णिकार भन्छन्– मृत्युपछि बाँच्नका लागि साहित्य लेख्छु

धावक वैकुण्ठ मानन्धरको जीवन : पाँचजनासँग प्रेम गरे पनि असफल

​सूचना विभाग महानिर्देशक वीरबहादुर राईको जीवन : गुरुको टाउको टेक्दा थप्पड

काँग्रेस महासमिति सदस्य सुवास पोखरेलको जीवन : उनलाई एकतर्फी प्रेम गरेको थिएँ

मसाल महामन्त्री मोहनविक्रम सिंहको जीवन : जलजलासँग प्रेम गर्दा पार्टीबाट निष्कासित

प्रेमबारे रञ्जु : यो प्रश्न ‘स्कीप’ गरौं न ‘प्लीज’

कृषिविद् मदन राईको जीवन : मेरो मलामी श्रीमती पनि नजाऊन्

नेपाल टेलिकम प्रबन्ध निर्देशक कामिनी राजभण्डारीको जीवन : नेपाल टेलिकमलाई ‘लिडिङ रोल’ मा राख्न प्रतिबद्ध

अमेरिकाका लागि नेपाली वाणिज्यदूत कृसु क्षेत्रीको जीवन : माफी माग्दै उनले प्रेमपत्र पठाइन्

खिमलाल देवकोटाको जीवन : जेलमा मार्ने योजना बनाइए पनि संयोगले बाँचें

साहित्यकार खगेन्द्र संग्रौलाको जीवन  : विद्यार्थी छँदा ब्रिटिस काउन्सिल र अमेरिकन लाइब्रेरीको किताब चोरें

लेखा समितिका सभापति डोरप्रसाद उपाध्यायको जीवन : तीनपटक मृत्युका नजिकनजिक पुगेर बाँचेँ

नवनिर्वाचित सांसद सुरेशकुमार राई ‘हिमाल’ को जीवन : सिमलको भुवाजस्तै प्रतिनिधि बन्ने ध्याउन्न

नवनिर्वाचित सांसद कृष्णकुमार राईको जीवन : समाजवादभन्दा अर्को सपना देखेको छैन

========================

नेपालकै पहिलो गभर्नर हिमालयशमशेर राणाको जीवन : देवशमशेरका सन्तान हामी अन्य राणाजीभन्दा गरीब

सिभिल बैंक सीईओ किशोर महर्जनको जीवन : ३३ वर्षे ‘बैंकिङ करिअर’ मा करोडपतिलाई अर्बपति बनाएँ

वनस्पतिविद् तीर्थबहादुर श्रेष्ठको जीवन : त्यतिबेला पाइन्ट लगाउनेलाई कांग्रेस भनिन्थ्यो

मानवअधिकारकर्मी कृष्ण पहाडीको जीवन : मलाई सनक चढ्यो पहेँलो लुगा लगाएँ

पूर्वउपप्रधानमन्त्री भरतमोहन अधिकारीको जीवन : जबजब राष्ट्रियताबारे बोल्छु/लेख्छु, म विवादमा परिहाल्छु

राष्ट्रगान लेखक व्याकुल माइलाको जीवन : सितोरिया करातेमा सात वर्षसम्म लगानी

नेमकिपा अध्यक्ष नारायणमान बिजुक्छेको जीवन : ग्रहदशा दुःख पाउने नै छ

प्लास्टिक सर्जन शंकरमान राईको जीवन : मेरो मृत्यु भएको वर्षौंपछि मात्रै अरूलाई थाहा पाऊन्

खानेपानी तथा सरसफाइमन्त्री जीवनबहादुर शाहीको जीवन : मलाई सिध्याउन सातपटक बम प्रहार

पूर्वउपसभामुख पूर्णा सुवेदीको जीवन : प्रधानमन्त्रीको भूमिका पाए निर्वाह गर्न तयार

एनआईसी एसिया बैंकका सीईओ लक्ष्मण रिसालको जीवन : अवकाशपछि सामाजिक काममा लाग्ने रहर

सांसद अनिता देवकोटाको जीवन : मेरो नाममा आएको ‘लभलेटर’ साइँलो बुबालाई दिन्थें

अनेरास्ववियु अध्यक्ष नवीना लामाको जीवन : म कसैलाई ‘लभ’ गर्छु

प्रा.डा. सुरेन्द्र केसीको जीवनः कुलमानजस्तै प्रचण्डले अडान लिएको भए आधाबाटो हिँडिसक्थ्यौं

लीलामणि पोखरेलको जीवन : ज्ञानेन्द्र राजा भएपछि मेरो घरमा बम पड्काइयो

पूर्वमन्त्री अग्नि सापकोटाको जीवन : एम सिक्स्टिनको तीन गोली एकैपटक लाग्दा पनि बाँचें

गायिका रेखा शाहको जीवन : भूल नगरी ११ दिन कष्टडीमा

नयाँ शक्ति नेता पासाङ शेर्पाको जीवन : त्यसबेला बालबाल बाचेँ

कीर्तिमानी तेक्वान्दो खेलाडी दीपक विष्टको जीवन : क्याम्पस पढ्दा मलाई ‘पाखे’ भन्थे

नयाँ शक्ति सहसंयोजक महेश कर्मोचाको जीवन : व्यस्तताले मर्ने पनि फुर्सद छैन मलाई

कवि सरस्वती प्रतीक्षाको जीवन : १४ वर्षसम्म एउटै मान्छेलाई प्रेम गरे पनि छुट्यो

केकी अधिकारीको जीवन : घर छिर्ने बित्तिकै रिमोट हातमा, टिभी अन

पूर्वमन्त्री गिरिराजमणि पोखरेलेको जीवन : यसरी मेरो नाम ‘योगराज’ पनि बन्यो

किरण केसीको जीवन : कसैले ब्लफ कल गरे पनि आधा घन्टा गफदिन्छु

बुद्ध एयरका मालिक वीरेन्द्रबहादुर बस्नेतको जीवन : वास्तुशास्त्रमा पटक्कै विस्वास छैन

अशोक राईको जीवन : कोदोको रक्सी असाध्यै मन पर्छ

यज्ञराज सुनुवारको जीवन : किरातीको छोरो हुँ, पिउँदिन भन्दा ढोङी भइन्छ

चन्द्रकिशोरको जीवन : तराई–मधेस बुझ्न पहाड घुम्नैपर्छ

सांसद रामहरि खतिवडाको जीवन : मन परेका बहिनीहरूको अघि उभिँदा अंकल भन्दिन्छन्

मेरो जीवन : मभन्दा लाटाले पनि ‘लभ’ गरेको देख्छु

मेरो जीवन : जो–जो प्रेममा फसे उनीहरुले एसएलसी पास गर्नै सकेनन्

अनिलकुमार झाको जीवन : राजेन्द्र महतोलाई सहयोग गरेर ठूलो गल्ती गरेँ

सीपी गजुरेलको जीवन : कोशीको भेलमा पौडिन खोज्दा झण्डै मरियो

महावीर पुनको जीवन : नेपाललाई धनी देश बनाउने मेरो सपना

पम्फा भुसालको जीवन : एक ढङ्गले बिहे गरिएन, अर्को ढङ्गले भ्याइएन

रवीन्द्र अधिकारीको जीवन : दुई सय ५० भन्दा धेरै प्रेमपत्र आए

गगन थापाको जीवन : एउटा रङ एसएमएसको कारण उनीसँग भेट भयो

दीनानाथ शर्माको जीवन : बाहुनको भट्टीमा २ गिलास लोकल पिएर सुतेको त्यो दिन…

ठाकुर गैरेको जिन्दगी : श्रीमतीको कमाई र पुख्र्यौली सम्पत्तिले घर बनाइयो

देवेन्द्र पौडेलको जीवन : प्रत्यक्ष निर्वाचित प्रधानमन्त्री बन्ने सपना छ

किशोर नेपालको जीवन : रक्सी खाएर २४ घण्टासम्म सुतेको पनि छु

पूर्वअर्थमन्त्री प्रकाशचन्द्र लोहनीको जीवन : एक वाक्यको त्यो भाषण

कर्णबहादुर थापाको जीवन – प्रधानमन्त्री बन्छु भनेर पाइने होइन

रामशरण महतको जीवन : किशुनजी मलाई सायरी सुनाउन लगाउनुहुन्थ्यो

कोमल वलीको जीवन : प्रधानमन्त्री बनेर देश परिवर्तन गराऊँ भन्ने सपना छ

सुजाताको जीवन : मेरो सपना केपी ओलीजीसँग मिल्छ

 राजन मुकारुङ मेरो जीवन : उखु चोर्न जाँदा बस्यो पहिलो प्रेम

मेरो जीवन : ‘अफकोर्स !’ रविनाको धेरैपटक लभ परेको छ

शंकर पोखरेल  मेरो जिन्दगी : ‘अफेयर्स’को सम्बन्ध रहेन, अन्तरजातीय बिहे गरियो

उपेन्द्र सुब्बा  मेरो जिन्दगी : यो सहरको नामी जँड्याहाको नाम उपेन्द्र सुब्बा नै थियो

वर्षमान पुन ‘अनन्त’ मेरो जीवन : अर्थमन्त्री हुन्छु भन्ने त झन् सोचेको थिइनँ

योगेश भट्टराई  मेरो जीवन : झलनाथको त्यो वचन जसले योगेशलाई रक्सी छाड्न बाध्य पार्यो

प्रदीप पौडेलको जीवन : मदिरा, प्रेमदेखि मृत्युचिन्तनसम्म २२ रहस्य

फिल्म निर्देशक नवीन सुब्बाको जिन्दगी : ‘दुई स्वीमिङ पुलजति मापसे गरियो होला’

लालबाबु पण्डित जिन्दगी : यी हुन् का खानादेखि मृत्यु चाहनासम्मका २२ रहस्य

चित्रबहादुर केसीको जिन्दगी :खानादेखि प्रेमसम्म जीवनका २१ रहस्य

कृषिविद् मदन राईको जीवन : मेरो मलामी श्रीमती पनि नजाऊन्