आइतबार, १३ साउन २०७५, ०९ : ४७

सांसद हीरा गुरुङको जीवन : अरूलाई दुःख नदिई मर्न पाए कति जाती

आइतबार, १३ साउन २०७५

‘भ्रष्टाचारमुक्त र शिष्टाचारयुक्त देशको परिकल्पना गरेकी छु,’ दोस्रोपटक प्रतिनिधिसभा सदस्य भएकी हीरा गुरुङको भनाइ छ, ‘नेपाल आफैं सुन्दर छ । त्यही सुन्दरताले भरिपूर्ण देशलाई सिँगार्न र सजाउनमात्रै जाने नेपाल संसारकै नमुना देश बन्नेमा शंका छैन ।’ संवत् २०६४ मा सांसद गुरुङको पहिलोपटक प्रतिनिधिसभा यात्रा तय भएको थियो । ठ्याक्कै १० वर्षपछि पुनः सांसद बनेकी हीरा गुरुङसँग रातोपाटीको मेरो जीवनका लागि दीपेन्द्र राईले गरेको कुराकानी :

मेरो खाना

सबै खानेकुरा उत्तिकै स्वाद मानी–मानी खाने गरेकी छु । तर च्याख्लाको भात, ढिँडो र दही असाध्यै मन पर्छ । खानकै लागि रेष्टुरेन्ट जाने बानी छैन । बरु खान मन लागेको खानेकुरा घरमै पकाएर परिवारसँग बसेर खाने बानी छ । परिवारसँग बसेर सँगै खानुको मज्जा अरूसँग तुलना गर्न सकिँदैन । कामविशेषले रेष्टुरेन्ट पुग्दा फलफूल र सलाद माग्न बिर्सन्न । पाककलाबारे धेर–थोर जानकारी छ । त्यसैले पकाएर खुवाउन मन लाग्छ ।

मेरो पोसाक

सजिलोका लागि प्रायः कुर्तासुरुवाल लगाउने गर्छु । संसद्, सभा–समारोहविशेषमा जाँदा साडी लगाउँछु । आवश्यकताअनुसार कपडा किन्ने गरेकी छु । कपडामा वार्षिक ४० देखि ५० हजार रुपैयाँसम्म खर्च हुन्छ । कपडा किनेर सिलाउने बानी छ । कपडा सिलाउने विशेष ठाउँ छैन । आफूलाई पायक पर्ने ठाउँमै सिलाउँछु ।

मेरो फिटनेस

पहिले–पहिले दौडिन्थें । हिजोआज छुटेको छ । दौडन छुटे पनि कोठाभित्रै आधा घन्टाजस्तो शारीरिक अभ्यास गर्दै आएको छु । डाइटिङ छैन । अहिलेसम्म योगा गरेको छैन ।

मेरो अध्ययन
काँग्रेस र संविधानसँग सम्बन्धित किताब अध्ययन गरिरहेकी छु । बीपीको लेखनशैलीको ‘फ्यान’ हुँ । मेरो संकलनमा डेढ सयजति किताब होलान् ।

मेरो घुमफिर

घुमफिर गर्न मन लाग्छ । नयाँ–नयाँ ठाउँ घुम्न मन लाग्नु मानवीय स्वभाव नै हो । ७७ जिल्लामध्ये ३५ जिल्ला पुगेको छु । विदेशमा अफ्रिका, मलेसिया, थाइल्यान्ड र भारत घुमेकी छु । घुमेकामध्ये थाइल्यान्डको फुकेट असाध्यै मन पर्यो भने नेपालका पूर्वाञ्चलले त्यत्तिकै लोभ्यायो ।

मेरो फुर्सद

राजनीतिक नेता भएकाले दौडधुप छँदै छ । दौडधुप भएपछि शारीरिक तथा मानसिक थकाइ लाग्ने नै भयो । थकाइ लागेपछि कहिलेकाहीं छोटो समयका लागि मोबाइल ‘स्वीचअफ’ गरेर आराम गर्छु । फुर्सद पाइहालेमा घरपरिवारसँग बसेर रमाउँछु । घरपरिवारलाई बिहान बेलुका समय दिएकी छु ।

मेरो खेलकुद

मलाई भलिबल, लङजम्प र हाइजम्प असाध्यै मन पर्छ । विद्यालय जीवनमा भलिबल, लङजम्प र हाइजम्प सक्रियपूर्वक खेलेकी थिएँ । पुरुस्कृत भएकी थिएँ । हिजोआज पनि भलिबल खेलेको कतै देखें भने खेलूँखेलूँ लाग्छ ।

मेरो मोबाइल

मैले दुई मोबाइल सेट प्रयोग गरेकी छु । एउटा सामसुङ र अर्को नोकियाको मोबाइल सेट हो । सामसुङको २२ हजार र नोकियाको पाँच हजारजति परेको थियो । मोबाइलका एप्लिकेसनमध्ये फेसबुक, भाइबर, मेसेन्जरलगायत प्रयोग गर्छु ।

मेरो टेलिभिजन

टेलिभिजनमा समाचार प्राथमिकतासाथ हेर्छु । बेलुका आठ बजेपछि टेलिभिजन हेर्ने साइत जुर्छ । बिहान पनि हेर्छु । कोठामा ४२ इन्चको स्मार्ट टेलिभिजन छ ।

मेरो चलचित्र

पछिल्लो समय हेरेको चलचित्रको नाम सम्झन सकिनँ । त्यसअघि हेरेका चलचित्रका नाम पनि सम्झना छैन । अभिनेता मदनकृष्ण श्रेष्ठ र हरिवंश आचार्यको अभिनय लोभलाग्दो छ । अभिनेत्री सबैको अभिनयप्रति सम्मान गर्छु ।

मेरो स्वास्थ्य

सतप्रतिशत स्वस्थ छु । आजसम्म दीर्घरोगले समातेको छैन । अहिलेसम्म चारपटक ‘होलबडी’ गराइसकेकी छु । खानपान र सकारात्मक सोचले स्वस्थ रहन सघाउँछ । त्यसबाहेक शारीरिक अभ्यासले समेत सम्बन्धित मानिसलाई स्वस्थ रहन सघाउँछ ।

मेरो भाषणशैली

आफूले भन्न खोजेको विषय भाषणमार्फत प्रस्ट्याउन सक्छु जस्तो लाग्छ । मेरो भाषण सुन्नेले पनि त्यस्तै प्रतिक्रिया दिने गरेका छन् । परिस्थिति हेरेर भाषण गर्न सक्छु । भाषण गरेकै आधारमा विवादमा तानिएकी छैन । भाषण गर्नअघि सामान्य तयारी गर्ने गरेकी छु ।

मेरो मापसे

हाम्रो शुभकार्यमा जाँड, रक्सी अनिवार्य चाहिन्छ । शुभकार्यमा कोसेलीस्वरूप ल्याइदिएकाको सगुनका लागि जुठो लगाइदिनुपर्ने बाध्यता छ ।

मेरो संगीत

गीत–संगीत सुन्ने चाहना भए पनि सुन्न पाइरहेको छैन । राजेशपायल राई, सत्यकला राईलगायतको आवाज कर्णप्रिय लाग्छ । नजाने पनि कहिलेकाहीं गुनगुनाउने गर्छु ।

मेरो भूल

मानिस भएपछि जान–अञ्जानमा गल्ती गर्नु अस्वाभाविक होइन । तर, पश्चाताप लाग्नेगरी गल्ती गरेको छैन । केटाकेटीमा विद्यालय हिँडे पनि बीचमै अल्मलिने गर्थें । विद्यालय जान छाडेर सिन्केधूलो खेलिन्थ्यो । जब समकक्षी साथी घर फर्कन्थे हामी पनि घर फर्कन्थ्यौं । त्यो थाहा पाएपछि अभिभावकले मायासहित गाली गर्थे । पिट्थे । तर, गल्ती नै नगरीसमेत सजाय पाउनुलाई अनौठो मानेकी छैन ।

मेरो घर

मेरो स्थायी घर खोटाङ हो । हिजोआज काठमाडौंको शान्तिनगरमा भाडामा बसेकी छु । कोठाभाडाका लागि मासिक २२ हजार रुपैयाँ तोकिएको छ ।

मेरो राशी

मेरो राशी कर्कट हो । बेलाबखत ग्रहदशा हेराउने गरेकी छु । ज्योतिषीले ठिकै छ भनेका छन् । दायाँ हातमा पुष्पराज लगाएकी छु । ज्योतिषीका अनुसार संकटबाट पार पाउन पुष्पराज लगाएकी हुँ । ग्रह र नक्षेत्रको फलप्रति विश्वास लाग्छ । हुनु नहुनु÷पुग्नु नपुग्नु आफ्नो ठाउँमा छ ।

मेरो सौन्दर्य

सामान्यतया कपालमा तोरीको तेल लगाउँछु । फेसियल गर्ने बानी छैन । घामबाट जोगिन सनब्लक लगाउने गरेकी छु । साथीको सल्लाहमा स्टीमचाहिँ लिएकी थिएँ ।

मेरो प्रेम

मेरो मागीबिहे भएको थियो ।

मेरो सपना

राजनीतिक नेता भएकाले नेपाललाई यस्तै बनाउन पाए हुन्थ्यो भन्ने परिकल्पना गर्नु स्वाभाविकै हो । भ्रष्टाचारमुक्त र शिष्टाचारयुक्त देशको परिकल्पना गरेकी छु । नेपाल आफैं सुन्दर छ । त्यही सुन्दरताले भरिपूर्ण देशलाई सिँगार्न, सजाउनमात्रै जाने संसारकै नमुना देश बन्नेमा शंका छैन ।

मेरो मृत्यु
मानिस जन्मेपछि मर्नुपर्छ । यो ध्रुवसत्य हो । मृत्यु अकाट्य छ । टारेर टार्न सकिँदैन । मृत्यु हुनु भनेको अर्को जन्मका लागि नयाँ जीवन पाउने प्रक्रियामा लाग्नु हो । जन्मदै मानिसले मृत्युसमेत सँगै लिएर आएको हुन्छ । तसर्थ, मृत्युसँग डराउनु भाग्नुको अर्थ छ र ?

मृत्यु स्वाभाविक होस् । अरूलाई दुःख, पीडा नदिई मर्न पाए कति जाती हुन्थ्यो होला । विचरा मरेछ नि सम्मचाहिँ भनिदिऊन् । त्योभन्दा अर्को लोभ छैन ।