सिन्धुलीकी चमेली विशङ्खेले संघर्षको पापड बेल्नसम्म बेलेकी छन् । माइती खान पुग्दैनथ्यो । बिहेअघि बनेपा–सिन्धुलीको भारी बोक्थिन् । १४ वर्षमा बिहे गरेकी ४० वर्षीया विशङ्खे १६ वर्षअघि काठमाडौं पसिन् । काठमाडौं पसेदेखि कहिले मकै पोलेर बेच्छिन् । कहिले तरकारी बेच्छिन् ।

पसिनाको गीत गाएर खानुको मज्जा उनलाई मात्रै थाहा छ । कामको पूजा गर्ने उनले काठमाडौंको वसन्तपुरनजिक गणेशथानमार्गको भित्रीसडकमा मकै पोलेर बेच्छिन् । मकै पोलेर बेच्ने ठाउँ र कोठा १ मिनेटमा ओहोरदोहोर गर्न सकिन्छ । ‘हेर्नु न हातको नशा सुनिएको,’ उनले बिलौना गरिन्, ‘मकै पोल्न आगो फुक्न पर्छ । कोइलाको सहारामा बल्ने आगो फुक्न हातले हम्कन मिल्ने साधनले चलाउँदा पाता दुखेर हैरान हुन्छ । दिनभरि यसै गर्नुपर्छ । दिनभरि नदुखे पनि सुत्नेबेला पाता दुखेर मर्नुहुन्छ नि ।’

मेरो जीवन स्तम्भमा समाजका गन्नेमान्ने, चिनिएका अनुहारकाले ठाउँ पाएका छन् । तर, भुँइमान्छेलाई समेट्ने प्रयास कमै भएको थियो । रातोपाटीले भुँइमान्छेको जीवनशैली बुझ्ने प्रयासलाई निरन्तरता दिने नै छ । यसपटकको मेरो जीवनका लागि सहकर्मी सुवास श्रेष्ठ र पंक्तिकार भुँइमान्छेको खोजीमा लाग्यो । खोज्नेक्रममा त्रिपुरेश्वर, टेकु, सोल्टिमोड, कालीमाटी, ताहाचल हुँदै विष्णुमतिपुल तरेर गणेशथानपट्टि लागे । नभन्दै गणेशथानमार्गको भित्रीसडकमा मकै पोलिरहेकी चमेली विशङ्खे भेट्टिइन् । सडकमा मकै पोलेर बेच्ने चमेली विशेङ्खेसँग रातोपाटीको मेरो जीवनका लागि दीपेन्द्र राईले गरेको कुराकानी :

मेरो खाना

मलाई दालभात, तरकारी भए पुग्छ । यो मीठो, त्यो नमीठो भनेर कहिल्यै भनेको छैन । आफ्नै कोठाभन्दा बाहिर खाएकी छैन । अल्छी लागे पनि आफैंले पकाउनुपर्ने बाध्यता छ । बिहान भए बेलुकासम्म पुग्ने र बेलुका भए बिहानसम्म पुग्नेगरी दालभात पकाउँछु ।

मेरो पोसाक

धेरैजसो कुर्तासुरुवाल लगाउँछु । सारीचाहिँ शुभकार्यमा जाँदा लगाउँछु । सबै रङका कपडा मन पर्छ । लगाउन पाए हुन्छ । छान्नैपरे रातो रङको कपडा रोजाइमा पर्छ । धेरैजसो कपडा ‘रेडिमेड’ नै किन्छु । कुर्तासुरुवालचाहिँ कपडा किनेर सिलाउँछु । कुर्तासुरुवाल सिलाएको ३ सय ५० लिन्छन् । वर्षमा एकजोर कपडा सिलाउँछु । वार्षिक १ हजार ७ सय रुपैयाँ कपडामा खर्च गर्छु ।

मेरो व्यापार

बिहान चार बजे उठ्छु । चिया खाएर हरियो मकै लिन कालीमाटी पुग्छु । दैनिक १ सय मकै ल्याउँछु । कहिले सबै बिक्री हुन्छ । कहिलेकाहीं रहन्छ । रह्यो भने भोलिपल्ट तताएर बेच्छु । सयवटा मकैको १ हजार २ सय पर्छ । पोलेर बेच्दा प्रतिगोटा २० देखि २५ रुपैयाँ लिन्छु । सयवटै बिक्री भयो भने ७ सय रुपैयाँसम्म फाइदा हुन्छ ।

मेरो अध्ययन

मैले पढेको छैन । नामसम्म लेख्न सक्छु । त्यो पनि छोरोले सिकाएका हुन् । फाइनान्समा पैसा राख्दा सजिलो हुन्छ भनेर सिकेकी हुँ । आफ्नो नाम लेख्न दुई दिनमै सिकें ।

मेरो घुमफिर

घुमफिर गरेकी छैन । काठमाडौंदेखि सिन्धुली र सिन्धुलीदेखि काठमाडौंबाहेक कतै गएकी छैन । घर पुरानो झाँगाझोली रातमाटा हो । ललितपुर र भक्तपुरसम्म गएकी छैन । काठमाडौंको स्युचाटार र मच्छेगाउँसम्म तरकारी लिन पुगेकी छु । त्यत्ति हो ।

मेरो फुर्सद

बिहान चार बजेदेखि बेलुका आठ बजेसम्म सडकमै बसेर मकै पोल्दै बेच्ने गर्छु । यत्तिका समय मिहिनेत गर्दा थकाइ लाग्ने नै भयो । थकाइ लागे पनि आराम गर्न पाइँदैन । आराम गरे कसले कमाएर खान दिन्छ नि ? कोठाभाडा तिर्नुपर्यो । मासिक ७ हजार त कोठाभाडामात्रै बुझाउनुपर्छ । खानुपर्यो । छोरा पढाउनु छँदै छ ।

मेरो खेलकुद

केटाकेटीमा गट्टा खेलेकी थिएँ । डन्डिबियो खेलेको पनि बिर्सेकी छैन । त्यसबाहेक अरू केही खेलिनँ ।

मेरो मोबाइल

सामसुङको मोबाइल सेट प्रयोग गर्दै आएकी छु । वर्ष दिनअघि ९ हजार ५ सयमा किनेकी हुँ । पहिले सामान्यखालको चलाउँथें । मोबाइल चलाउन सक्छु । जसलाई गर्नुपर्ने हो उसको नाम खोजेर फोन गर्न सक्छु । मोबाइलमा नेपालीबाट नाम राखेको छ भनेचाहिँ खोज्न सक्दिनँ । अंग्रेजीबाट नाम राखेको हो भने खोज्न सक्छु ।

म फेसबुक पनि चलाउँछु । आफ्नो नाममा फेसबुक नभए पनि छोराको चलाउँछु ।

मेरो टीभी

कोठामा कोनिका टीभी छ । आठ वर्षअघि किनेको टीभीको ६ हजार ५ सय परेको थियो । केही समयअघिसम्म टीभी हेरेकी थिएँ । अहिले त लाइन काटिदियो नि । ‘सेटर बक्स’ राख्नुपर्ने अरे । नराखेकाले लाइन काटिदियो । त्यसपछि टीभी हेर्न पाएको छैन । ‘सेटर बक्स’ जोड्न हजार रुपैयाँ लाग्छ अरे । अहिलेसम्म जोड्न सकेकी छैन । पैसा कमाएर जोड्ने भन्दै छु । मभन्दा छोराले टीभी बढी हेर्छन् । उसकै कोठमा टीभी छ । मैले कहिलेकाहीं हिन्दी सिरियल हेर्थें ।

मेरो चलचित्र

ठूलो छोरो पेटमा हुँदा विश्वज्योति हलसम्म पुगेर चलचित्र ‘नेपाली बाबु’ हेरेकी थिएँ । यो संवत् २०४९ को कुरा हो । दुई वर्षअघि पनि टीभीमा चलचित्र हेरेकी थिएँ । भुवन केसी, सुस्मिता केसी र उनको छोराचाहिँ प्रस्टै चिन्छु । अरू त चिन्दिनँ ।

मेरो स्वास्थ्य

भगवान्को कानमा नपरोस् आजको दिनसम्म सन्चै छु । कहिलेकाहीं तल्लो पेट दुख्छ । बिरामी नभई अस्पताल गएर चेक–जाँच गराएकी छैन । (कुराकानी चलिरहँदा पटक–पटक मकै किन्ने ग्राहक आए । स्वास्थ्यको कुरा भइरहँदा पनि मकै किन्ने ग्राहक आए । स्कुटरमा आएका ग्राहकले पाँच मकै किनिन् । चमेलीले ५० रुपैयाँको पाँच मकै खोसेलेर दिइन् । ग्राहकले ५० को ६ वटा मकै मागिन् । उनले मलाई पोस आउँदैन भनिन् । पछि के सम्झिन् कुन्नि ५० मा ६ वटा मकै दिइन् । ग्राहक बाटो लागिन् । चमेलीले भनिन्, ‘ओहो तपाईंले रेकर्ड पो गरिरहनुभएको ?’ पंक्तिकारले कुराकानी गरेर अनलाइन पत्रिकामा छाप्न भने । किन छाप्नुपर्यो नि भनेर फेरि सोधिन् । तपाईंजस्तो गरिखानेको सुख–दुःख पढाउन नि भने पंक्तिकारले । उनी ग्राहकलाई काँचो मकै दिन व्यस्त रहिन् । फोटो पत्रकार सुवास श्रेष्ठ फोटो खिच्न व्यस्त देखिन्थे ।)

मेरो मापसे

बियर खान्छु । उनले हाँस्दै भनिन्, ‘योचाहिँ नलेखिदा हुन्न ।’ पंक्तिकारले सहमति जनाएपछि उनी बोल्न थालिन् । मैले नेपाल आइस भन्ने बियर खान्छु । दिनदिन बियर खाने पैसा कहाँबाट ल्याउनु ? १५ दिनमा एकपटक बियर खान्छु । चुरोट पनि खान्छु । पाइलट चुरोट खान्छु ।

मेरो संगीत

म लोकदोहोरी सुन्छु । राधिका हमालको आवाज असाध्यै मन पर्छ । गायकको नाम नै थाहा छैन । गीत सुन्न मन पराए पनि गुनगुनाउनचाहिँ आउँदैन । केटाकेटीमा घाँस काट्न जाँदा, गोठाला, खेताला गर्दा जानी नजानी धेरै गाएकी थिएँ । शुभकार्यमा पनि गाएँ ।

मेरो भूल

मानिस भएपछि जान–अन्जानमा जोकोहीबाट गल्ती हुन्छ । त्यो स्वाभाविकै हो । पश्चाताप लाग्नेगरी गल्ती नगरे पनि केटाकेटीमा अन्डा चोरेर खाँदा आमाको हातको कुटाइ खाएकी थिएँ । ओथारो बसेको कुखुराको दुई अन्डा चोरेर जंगलमा पोलेर खाँदा आमाले चाल पाएपछि लौराले कुट्नुभयो ।

मेरो घर

मेरो घर छैन । खरले छाएको एकतले घर गोरखा भूकम्पले भत्काइदियो । घर बनाउने सोचेकी छैन । मकै पोलेर घर बनाउन के सकिएला र ? काठमाडौंमा भाडामा बसेकी छु । सुरुमा कोठाभाडा पाँच हजार थियो । अहिले सात हजार पुगेको छ ।

मेरो राशी

मेरो राशी तुला हो । ग्रहदशा हेराएकी छैन । ग्रहशान्ति गराउने फुर्सद नै कहाँ छ र ? देब्रहातको कान्छीऔंलामा नेपाली सिक्काको औंठी बनाएर लगाएकी हुँ भने अर्को औंलाको चाँदीको औंठी हो ।

मेरो सौन्दर्यचेत

हुँदा कपालमा तोरीको तेल लगाउँछु । नहुँदा लगाउँदिनँ । अनुहारमा लोसन लगाउँछु । कहिलेकाहीं पफ्र्युम प्रयोग गर्छु ।

मेरो प्रेम

मैले मागीबिहे गरेकी हुँ । १४ वर्षमा बिहे भएको थियो ।

मेरो सपना

दुई छाक खान पाए हुन्छ । त्योभन्दा बढी सोचेकी छैन । पाखुरा बजारेर खानुपर्ने हो । हामीजस्तालाई कसले हेर्लान् ?

मेरो मृत्यु

मानिस जन्मेपछि मर्नुपर्छ । यो ध्रुवसत्य हो । मृत्यु टारेर टार्न सकिँदैन । मृत्युसँग डर लाग्दैन । अरूलाई दुःख नदिई मर्न पाए कति जाती हुन्थ्यो । काम गर्दागर्दै मर्न पाए झन् राम्रो ।

यो जीवनकथा पनि पढ्नुहोस्

प्रदेश सांसद निर्मला क्षेत्रीको जीवन :  स्कुलबाट भागेर नेविसंघको कार्यक्रममा जाँदा शिक्षकबाट रामधुलाइ

नेपाल उद्योग परिसंघ उपाध्यक्ष कृष्णप्रसाद अधिकारीको जीवन : मृत्यु जित्ने होइन, आयु लम्ब्याउने कोसिस गर्नुपर्छ

काँग्रेस केन्द्रीय सदस्य कल्याण गुरुङको जीवन : प्रेमप्रस्ताव राखेको चार वर्षपछि स्वीकार

लेखक बुद्धिसागरको जीवन : ‘सेकेन्ड ड्राफ्ट’ नगरी मरिने हो कि भनेर त्यत्तिकै डर लाग्छ

सांसद हेमकुमार राई ‘सुरवीर’ को जीवन : जनयुद्धको घाइते भए पनि तन्दुरुस्त

अल्फा बिटाका मालिक द्विराज शर्माको जीवन : ‘प्लिज’ मलाई सकेसम्म पशुपति नलगियोस्

कहिले कहिले लाग्छ सङ्गीतमा लागेर भुल गरेँछु  –रन्जित गजमेर

सांसद विशाल भट्टराईको जीवन : प्रेमसम्बन्ध रहे पनि विवाह भएन

सांसद अञ्जना विशंखेको जीवन : पहिलो मागी, पछिल्लो प्रेम

सांसद हितबहादुर तामाङको जीवन : गृहमन्त्री बादलले मासुभन्दा मीठो अन्डाकरी बनाउन सिकाए

पूर्वमन्त्री प्रकाशशरण महतको जीवन : ग्रहदशा बिग्रेकाले चुनाव हारियो

डीआईजी ठुले राईको जीवन : अपराधमुक्त मुलुकको परिकल्पना

सांसद सुदन किरातीको जीवन : २७ रात कुटाइ खाएपछि आफ्नो मृत्यु आफैंले घोषणा गरें

मुख्यमन्त्रीका दाबेदार झपट बोहोराको जीवन : बैंकर्स बन्ने स्वप्नजीवी मुख्यमन्त्रीको ‘रेस’ मा

पूर्वमन्त्री नवीन्द्रराज जोशीको जीवन : भूपूप्रेमिकाको कहिलेकाँही सम्झना आउँछ

मुख्यमन्त्रीका दाबेदार महेन्द्रबहादुर शाहीको जीवन : ५५ वर्ष पुगेपछि सक्रिय राजनीतिबाट बिदा लिन्छु

सांसद चक्रपाणि खनाल ‘बलदेव’ को जीवन : ओ हो ! त्यहाँ त हामी बसेकै ठाउँमा हेलिकप्टरबाट बम खसाइयो

मुख्यमन्त्रीका दाबेदार शेरधन राईको जीवन : शपथ लिएर घरजम गर्छु

भरिया दिलबहादुर श्रेष्ठको जीवन : पुक्लुक्क मर्न पाए आनन्द हुन्थ्यो

रहबर अन्सारीको जीवन : अहिलेसम्म कसैसँग प्रेममा छुइनँ

‘गीतकार’ उद्योगमन्त्री सुनील थापाको जीवन : प्रधानमन्त्री बन्ने शुभसंकेत

गोर्खा भूतपूर्व संघ अध्यक्ष कृष्णकुमार राईको जीवन : आमाको निधनपछि मृत्युसँग डर लाग्नै छाड्यो

पत्रकार देवप्रकाश त्रिपाठीको जीवन :  किसुनजीलाई हराउन संलग्न भएकोमा पश्चाताप छ

काँग्रेस केन्द्रीय सदस्य डा. डिला पन्त संग्रौलाको जीवन : ‘भिजन’ र ‘मिसन’ सहित बाँचे राजनीतिक जीवन सार्थक

अभिनेत्री दीपाश्री निरौलाको जीवन : ऊसँग बिहे नभएपछि प्रेममा विश्वास छैन

कृष्ण पाउरोटी भण्डार सञ्चालक राजकर्णिकार भन्छन्– मृत्युपछि बाँच्नका लागि साहित्य लेख्छु

धावक वैकुण्ठ मानन्धरको जीवन : पाँचजनासँग प्रेम गरे पनि असफल

​सूचना विभाग महानिर्देशक वीरबहादुर राईको जीवन : गुरुको टाउको टेक्दा थप्पड

काँग्रेस महासमिति सदस्य सुवास पोखरेलको जीवन : उनलाई एकतर्फी प्रेम गरेको थिएँ

मसाल महामन्त्री मोहनविक्रम सिंहको जीवन : जलजलासँग प्रेम गर्दा पार्टीबाट निष्कासित

प्रेमबारे रञ्जु : यो प्रश्न ‘स्कीप’ गरौं न ‘प्लीज’

कृषिविद् मदन राईको जीवन : मेरो मलामी श्रीमती पनि नजाऊन्

नेपाल टेलिकम प्रबन्ध निर्देशक कामिनी राजभण्डारीको जीवन : नेपाल टेलिकमलाई ‘लिडिङ रोल’ मा राख्न प्रतिबद्ध

अमेरिकाका लागि नेपाली वाणिज्यदूत कृसु क्षेत्रीको जीवन : माफी माग्दै उनले प्रेमपत्र पठाइन्

खिमलाल देवकोटाको जीवन : जेलमा मार्ने योजना बनाइए पनि संयोगले बाँचें

साहित्यकार खगेन्द्र संग्रौलाको जीवन  : विद्यार्थी छँदा ब्रिटिस काउन्सिल र अमेरिकन लाइब्रेरीको किताब चोरें

लेखा समितिका सभापति डोरप्रसाद उपाध्यायको जीवन : तीनपटक मृत्युका नजिकनजिक पुगेर बाँचेँ

नवनिर्वाचित सांसद सुरेशकुमार राई ‘हिमाल’ को जीवन : सिमलको भुवाजस्तै प्रतिनिधि बन्ने ध्याउन्न

नवनिर्वाचित सांसद कृष्णकुमार राईको जीवन : समाजवादभन्दा अर्को सपना देखेको छैन

========================

नेपालकै पहिलो गभर्नर हिमालयशमशेर राणाको जीवन : देवशमशेरका सन्तान हामी अन्य राणाजीभन्दा गरीब

सिभिल बैंक सीईओ किशोर महर्जनको जीवन : ३३ वर्षे ‘बैंकिङ करिअर’ मा करोडपतिलाई अर्बपति बनाएँ

वनस्पतिविद् तीर्थबहादुर श्रेष्ठको जीवन : त्यतिबेला पाइन्ट लगाउनेलाई कांग्रेस भनिन्थ्यो

मानवअधिकारकर्मी कृष्ण पहाडीको जीवन : मलाई सनक चढ्यो पहेँलो लुगा लगाएँ

पूर्वउपप्रधानमन्त्री भरतमोहन अधिकारीको जीवन : जबजब राष्ट्रियताबारे बोल्छु/लेख्छु, म विवादमा परिहाल्छु

राष्ट्रगान लेखक व्याकुल माइलाको जीवन : सितोरिया करातेमा सात वर्षसम्म लगानी

नेमकिपा अध्यक्ष नारायणमान बिजुक्छेको जीवन : ग्रहदशा दुःख पाउने नै छ

प्लास्टिक सर्जन शंकरमान राईको जीवन : मेरो मृत्यु भएको वर्षौंपछि मात्रै अरूलाई थाहा पाऊन्

खानेपानी तथा सरसफाइमन्त्री जीवनबहादुर शाहीको जीवन : मलाई सिध्याउन सातपटक बम प्रहार

पूर्वउपसभामुख पूर्णा सुवेदीको जीवन : प्रधानमन्त्रीको भूमिका पाए निर्वाह गर्न तयार

एनआईसी एसिया बैंकका सीईओ लक्ष्मण रिसालको जीवन : अवकाशपछि सामाजिक काममा लाग्ने रहर

सांसद अनिता देवकोटाको जीवन : मेरो नाममा आएको ‘लभलेटर’ साइँलो बुबालाई दिन्थें

अनेरास्ववियु अध्यक्ष नवीना लामाको जीवन : म कसैलाई ‘लभ’ गर्छु

प्रा.डा. सुरेन्द्र केसीको जीवनः कुलमानजस्तै प्रचण्डले अडान लिएको भए आधाबाटो हिँडिसक्थ्यौं

लीलामणि पोखरेलको जीवन : ज्ञानेन्द्र राजा भएपछि मेरो घरमा बम पड्काइयो

पूर्वमन्त्री अग्नि सापकोटाको जीवन : एम सिक्स्टिनको तीन गोली एकैपटक लाग्दा पनि बाँचें

गायिका रेखा शाहको जीवन : भूल नगरी ११ दिन कष्टडीमा

नयाँ शक्ति नेता पासाङ शेर्पाको जीवन : त्यसबेला बालबाल बाचेँ

कीर्तिमानी तेक्वान्दो खेलाडी दीपक विष्टको जीवन : क्याम्पस पढ्दा मलाई ‘पाखे’ भन्थे

नयाँ शक्ति सहसंयोजक महेश कर्मोचाको जीवन : व्यस्तताले मर्ने पनि फुर्सद छैन मलाई

कवि सरस्वती प्रतीक्षाको जीवन : १४ वर्षसम्म एउटै मान्छेलाई प्रेम गरे पनि छुट्यो

केकी अधिकारीको जीवन : घर छिर्ने बित्तिकै रिमोट हातमा, टिभी अन

पूर्वमन्त्री गिरिराजमणि पोखरेलेको जीवन : यसरी मेरो नाम ‘योगराज’ पनि बन्यो

किरण केसीको जीवन : कसैले ब्लफ कल गरे पनि आधा घन्टा गफदिन्छु

बुद्ध एयरका मालिक वीरेन्द्रबहादुर बस्नेतको जीवन : वास्तुशास्त्रमा पटक्कै विस्वास छैन

अशोक राईको जीवन : कोदोको रक्सी असाध्यै मन पर्छ

यज्ञराज सुनुवारको जीवन : किरातीको छोरो हुँ, पिउँदिन भन्दा ढोङी भइन्छ

चन्द्रकिशोरको जीवन : तराई–मधेस बुझ्न पहाड घुम्नैपर्छ

सांसद रामहरि खतिवडाको जीवन : मन परेका बहिनीहरूको अघि उभिँदा अंकल भन्दिन्छन्

मेरो जीवन : मभन्दा लाटाले पनि ‘लभ’ गरेको देख्छु

मेरो जीवन : जो–जो प्रेममा फसे उनीहरुले एसएलसी पास गर्नै सकेनन्

अनिलकुमार झाको जीवन : राजेन्द्र महतोलाई सहयोग गरेर ठूलो गल्ती गरेँ

सीपी गजुरेलको जीवन : कोशीको भेलमा पौडिन खोज्दा झण्डै मरियो

महावीर पुनको जीवन : नेपाललाई धनी देश बनाउने मेरो सपना

पम्फा भुसालको जीवन : एक ढङ्गले बिहे गरिएन, अर्को ढङ्गले भ्याइएन

रवीन्द्र अधिकारीको जीवन : दुई सय ५० भन्दा धेरै प्रेमपत्र आए

गगन थापाको जीवन : एउटा रङ एसएमएसको कारण उनीसँग भेट भयो

दीनानाथ शर्माको जीवन : बाहुनको भट्टीमा २ गिलास लोकल पिएर सुतेको त्यो दिन…

ठाकुर गैरेको जिन्दगी : श्रीमतीको कमाई र पुख्र्यौली सम्पत्तिले घर बनाइयो

देवेन्द्र पौडेलको जीवन : प्रत्यक्ष निर्वाचित प्रधानमन्त्री बन्ने सपना छ

किशोर नेपालको जीवन : रक्सी खाएर २४ घण्टासम्म सुतेको पनि छु

पूर्वअर्थमन्त्री प्रकाशचन्द्र लोहनीको जीवन : एक वाक्यको त्यो भाषण

कर्णबहादुर थापाको जीवन – प्रधानमन्त्री बन्छु भनेर पाइने होइन

रामशरण महतको जीवन : किशुनजी मलाई सायरी सुनाउन लगाउनुहुन्थ्यो

कोमल वलीको जीवन : प्रधानमन्त्री बनेर देश परिवर्तन गराऊँ भन्ने सपना छ

सुजाताको जीवन : मेरो सपना केपी ओलीजीसँग मिल्छ

 राजन मुकारुङ मेरो जीवन : उखु चोर्न जाँदा बस्यो पहिलो प्रेम

मेरो जीवन : ‘अफकोर्स !’ रविनाको धेरैपटक लभ परेको छ

शंकर पोखरेल  मेरो जिन्दगी : ‘अफेयर्स’को सम्बन्ध रहेन, अन्तरजातीय बिहे गरियो

उपेन्द्र सुब्बा  मेरो जिन्दगी : यो सहरको नामी जँड्याहाको नाम उपेन्द्र सुब्बा नै थियो

वर्षमान पुन ‘अनन्त’ मेरो जीवन : अर्थमन्त्री हुन्छु भन्ने त झन् सोचेको थिइनँ

योगेश भट्टराई  मेरो जीवन : झलनाथको त्यो वचन जसले योगेशलाई रक्सी छाड्न बाध्य पार्यो

प्रदीप पौडेलको जीवन : मदिरा, प्रेमदेखि मृत्युचिन्तनसम्म २२ रहस्य

फिल्म निर्देशक नवीन सुब्बाको जिन्दगी : ‘दुई स्वीमिङ पुलजति मापसे गरियो होला’

लालबाबु पण्डित जिन्दगी : यी हुन् का खानादेखि मृत्यु चाहनासम्मका २२ रहस्य

चित्रबहादुर केसीको जिन्दगी :खानादेखि प्रेमसम्म जीवनका २१ रहस्य

कृषिविद् मदन राईको जीवन : मेरो मलामी श्रीमती पनि नजाऊन्