प्रभु र भक्त कस्ता ? करिबन कोरानाजस्ता !

शनिबार, १७ साउन २०७७, ०४ : ३६

प्रभु र भक्त कस्ता ? करिबन कोरानाजस्ता !

शनिबार, १७ साउन २०७७

जस्तो कृपाकारी प्रभु, उस्तै कृपा–याचक भक्त । वचनमा उस्तै, प्रवृत्तिमा उस्तै । कपटमा उस्तै, जालझेलमा उस्तै । खानमा उस्तै, ढाँट्नमा उस्तै । मानौँ मान्छेको दुष्प्रवृत्ति कोभिड १९ भैmँ संक्रामक रोग हो । संक्रामक उस्तै, खतरनाक उस्तै । मेरा यी वचनका प्रमुख प्रेरक र कारक हुन्— प्रभु ओली र निजका भक्त भानु । आठ–दश महिनाअघि होला, महाराजतुल्य ओलीको जिनेभा सवारी भएको थियो । फिर्ती सवारी लगत्तै ओली सरबाट रोदन एवं गर्जनमिश्रित भाव प्रकट भयो— मेरो हैकमको प्रगति देखेर बाहिरी विश्व चमत्कृत भएको छ । बाहिर मेरो क्या सराहना छ ! क्या वाह वाही छ मेरो ! देशभित्र ? देशभित्र कपटी कटाक्ष र विषाक्त बद्ख्वाईँ सिबाय केही छैन । सुन्दरलाई सुन्दर देख्ने गुणग्राही आँखा नभएपछि देखिने कुरुप हो, देखिने विरुप हो, दखिने विकृत हो, देखिने विद्रूप हो । यो देखाइमा देख्ने दुष्टहरुको दुर्मति देखिँदैछ । श्री ओली सर उवाच ।

अस्तिताक महाराजतुल्य ओलीका बोलीको कार्बन कपी मेरा कानलाई डस्न आइलाग्यो । कार्बक कपीका कल्पनाशील स्रष्टा थिए— अस्वस्तमति स्वास्थ्यमन्त्री श्री भानुभक्त ढकाल । ढकालश्रीबाट निजका प्रभुकै भाकामा आज्ञा भयो— सबै नेपालीका आँखा मोतिया बिन्दुले अन्धा भा’छन् । स्वदेशका नेपालीका पनि, विदेशका नेपालीका पनि । यी अन्धाहरु सरकारका कोरोनालक्षित उत्कृष्ट कर्महरु एक पित्को देख्दैनन् । हाम्रा यी महान् कर्म देखेर सारा विदेशी चकित छन् । अहा, क्या उदाहरणीय ! ती भन्दैछन् । अहा, क्या अनुकरणीय ! ती मुख मिठ्याउँदै छन् । दुर्भाग्य, स्वदेश र विदेशका नेपालीमाझ यो ‘महान् कर्म’, यो ‘उदाहरणीय पौरख’, यो ‘अनुकरणीय गौरव’ देख्ने एउटाधरी आँखो भएन । के लाग्छ, सारा आँखा मोतियाबिन्दुले खत्तम छन् !

ढकालश्रीबाट निजका प्रभुकै भाकामा आज्ञा भयो— सबै नेपालीका आँखा मोतिया बिन्दुले अन्धा भा’छन् । स्वदेशका नेपालीका पनि, विदेशका नेपालीका पनि । यी अन्धाहरु सरकारका कोरोनालक्षित उत्कृष्ट कर्महरु एक पित्को देख्दैनन् । हाम्रा यी महान् कर्म देखेर सारा विदेशी चकित छन् । अहा, क्या उदाहरणीय ! ती भन्दैछन् । अहा, क्या अनुकरणीय ! ती मुख मिठ्याउँदै छन् । दुर्भाग्य, स्वदेश र विदेशका नेपालीमाझ यो ‘महान् कर्म’, यो ‘उदाहरणीय पौरख’, यो ‘अनुकरणीय गौरव’ देख्ने एउटाधरी आँखो भएन । के लाग्छ, सारा आँखा मोतियाबिन्दुले खत्तम छन् !

मन्त्री भानुका आज्ञाकारी कोरोना प्रवक्ता भानुकै पाइला पछ्याउँदै भन्दाछन्— सरकारको कोरोना कर्मबारे भ्रामक टिप्पणी आउन थाले । यी सफेद भूmटबाट कोही नबहकियोस् । हेर्नोस् है भक्ति–शृङ्ला ! प्रधानमन्त्री पछिपछि सभक्ति स्वास्थ्यमन्त्री । स्वास्थ्यमन्त्री पछिपछि सभक्ति कोरोना प्रवक्ता । कोरोना प्रवक्तापछिपछि सभक्ति जुनियर प्रवक्ता । म सुुटुक्क भनूँ— यो भाइरसीय संक्रामक शृङ्खला एक नैतिक–सांस्कृतिक व्याधि हो ।

हो, यसो सोचेर ल्याउँदा सिंहासनधारी प्रभुका भक्त, ती भक्तका पनि भक्त र निज भक्तका पनि भक्तको गुनासो सही हो । स्वदेश र विदेश दुबैतिर बस्ने जनताका आँखा फुटेकै हुन् । मोतियाविन्दुले अन्धा भएकै हुन् ती । त्यसैले त, मान्यवर, शासक महलका सहस्र सत्कर्मलाई सत्कर्म देखेर बखान गर्न सकिएन ।

जब देशमा ज्यानमारा कोरोना प्रकट भयो, बियाँलो नगरी स्वास्थ्य सामग्री जोहो गर्न सरकारलाई तातो लागेन । कुन्नि, सरकार शायद सदाभैmँ भन्नु नहुने धन्दामा पो व्यस्त थियो कि ! कोरोना युद्ध सरकारको प्राथमिकताको छेउछाउमै परेन । सरकारले त बरु ङिच्च हास्दै भन्यो— नेपालीको प्रतिरोधी क्षमता तगडा छ । यसो नाक सुँगिहेर्छ र कोरोना डरले टाप ठोक्छ बस्, टन्टै खलास । हो, सरकारको यो भव्य क्रियाशीलता र विरल दूरदर्शिताको बखान गर्न सकिएन ।

कोरोना पैmलिँदै गयो । अब के हुने हो ? दुनियाँ आत्तियो । र, दुनियाँले एक मुखले निवेदन गर्‍यो— ओ सरकार ! पीसीआर बढाऊ, घेरो पैmलाऊ । खाएर ल्याएको खोटो र्‍यापिड टेस्टको खोटो काम देखाउँदै सरकार ङिच्च हाँस्यो । र, पीसीआरको घेरो उल्टै घटायो । हो, सरकारको यो कल्याणकारी पुनीत कर्मको बखान गर्न सकिएन ।

सरकारले स्वाब बटुलेर लुकायो । र, जानाजान विलम्बल गरी प्रभावशून्य बासी रिपोर्ट प्रस्तुतु गर्‍यो । हो, सरकारेको यो उत्तम विलम्ब कर्मको मुक्त कण्ठले बखान गर्न सकिएन ।

सरकारले स्वाब बटुलेर लुकायो । र, जानाजान विलम्बल गरी प्रभावशून्य बासी रिपोर्ट प्रस्तुतु गर्‍यो । हो, सरकारेको यो उत्तम विलम्ब कर्मको मुक्त कण्ठले बखान गर्न सकिएन । अपरिचित कोरोनाले के के उपद्रो गर्ने हो ? जनतामाझ हाहाकार व्याप्त भयो । सरकारलाई त्यो हाहाकारमा मानौँ सुमधुर सङ्गीतको अपूर्व आनन्द प्राप्त भयो । र, उसले स्वास्थ सामग्री खरिदमा क्वाप्प मनभोग खायो । हो, सरकारको यो उदात्त खन्चुवा कर्मको बखान गर्न सकिएन ।

अपरिचित कोरोनाले के के उपद्रो गर्ने हो ? जनतामाझ हाहाकार व्याप्त भयो । सरकारलाई त्यो हाहाकारमा मानौँ सुमधुर सङ्गीतको अपूर्व आनन्द प्राप्त भयो । र, उसले स्वास्थ सामग्री खरिदमा क्वाप्प मनभोग खायो । हो, सरकारको यो उदात्त खन्चुवा कर्मको बखान गर्न सकिएन ।

कोरोना कैरन

घुमिफिरी आफ्नै गुँडमा

सरकारका दुई अलङ्कार

हाम्रो सरकार, राम्रो सरकार

यस्तो दिन पनि आयो

विपतमा जसको देशै हरण भो

कोरोना युद्धका शहीदहरु

सरकारको अनुहार देखिने यो ऐना

लुकिँदैन, लडिन्छ र जितिन्छ

सरकार अस्वस्थ, स्वास्थ्य नीति बर्बाद

बाहुबली स्वास्थ्य नीति, सरकारी नरकयात्रा

दुई कोरोना विशेषज्ञ— तल पुन, माथि ओली

कोरोना कालमा छिमेकीको माया

सीमा पारिबाट नागरिकहरु सङ्कटकालमा वारि घर आउन खोजे । आली सरकारले चल्तीतिर बन्दुक ताकेर तिनलाई पारिनै रोक्यो । पारि ती नारकीय क्वारेन्टिनमा भोकै र प्यासै कुँडुलो लागेर बसे । तिनका देहमा कोरोना फुक्काफाल सल्कियो । ती जब वारि आए, तिनका देहमा सवार भई कोरोनाको लहर पनि आयो । हो, सरकारको कोरोना आमन्त्रणकारी यो अनुपम कर्मको बखान गर्न सकिएन ।

पारिबाट चित्तमा सन्ताप र आँखामा आँसु लिएर जो वारि आए, सरकारले न तिनलाई क्वोरेन्टिनमा राख्यो, न तिनको पीसीआर टेस्ट गर्‍यो । सरकारले त उही झुुर र्‍यापिट टेस्ट गरेर झारा टार्दै तिनलाई घर पठायो । हो, सरकारको कोरोना विस्तारकारी यो उन्नत कर्मको बखान गर्न सकिएन ।

भुक्तभोगीहरु भन्छन्— सरकारी क्वारेन्टिन यातनागृह र मृत्युशाला बने । तिनमा कतै महिला बलात्कृत भए, कतै सिठामल र जीवनजल नपाई बिरामी मरे । क्वारेन्टिनको प्रयोजन कोरोना नियन्त्रण थियो, भयो त्यसको ठीक उल्टो । अव्यवस्था र भद्रगोल, बेवास्ता र त्रूmरता, अथाह कष्ट र अपमानित मृत्यु क्वारेन्टिनको विशेषता बन्यो । हो, यस्ता क्वोरेन्टिनहरुको अद्वितीय स्रष्टारुपी सरकारको बखान गर्न सकिएन ।

लक–लाडन सरकारी लहड बन्यो । यो न सोच्नुपर्ने कुरा सोचेर थोपरियो, यो न सोच्नुपर्ने कुरा सोचेर खोलियो । करिब दुइ महिनासम्म लोक लक–डाउनको आदेश मानेर चल्यो । घोइरो–घोइरो सुनिन थाल्यो— सरकार खा’को खायै छ ! हँ, के र कसरी ? लक–डाउनका नाउँमा जनतालाई घरघरमा थुनेर मौका छोप्दै सरकार कमिसन खाँदैछ । रातोदिन ! भकाभक ! लटालट ! कहिले ओम्नीसँग, कहिले ओम्नीको बाउसँग, कहिले ओम्नीको मित बाउसँग । लाटा–सिधा जनतालाई यो गुह्य जब थाहा भयो, लक–डाउन नै बद्नाम भयो । र लक–डाउनले सदाका लागि विश्वसनीयता गुमायो । हो त नि, सकिएन । सरकारको कमिसनप्रेमको यो अप्रतीम पौरखको बखान गर्न सकिएन ।

भक्तको कुरा सही हो, जनताका आँखा फुटेका छन् । हो, तिनका आँखा खसोखास मोतियाविन्दुले अन्धा भएका छन् । तब नित्य सत्कर्मी सरकारका पुनीत कर्महरुको यो शृङ्खला ती आँखामा देखियोस् कसरी ? र, जे देखिँदैन, त्यसको बखान होस् कसरी ?

जब स्वास्थ्यमन्त्रालयका भक्तिमार्गी प्रवक्ता कोरोनाको दैनिक खबर दिन बिजुली पर्दामा प्रकट हुन्छन्, भुक्तभोगी लोकलाई डर लाग्छ । हेर है, अब यिनले के ढाँट्ने हुन् ! जसोजसो उपरवाले ख्वामित् उसैउसै नीचेवाले भक्तको कर्म त देखिएकै हो । कोरोना छिटो, झन् छिटो फैलिँदो छ । मधेश–तराईमा वीरगञ्जदेखि राजविराजसम्म कोरोना आतङ्कको लहर उठ्दो छ । राजधानी उपत्यकामा संक्रमित प्रति दिन ७० पुगेका छन् । कोरोनाले ज्यान जानेको संख्या एकबाट बढेर दुई–तीन हुँदो छ । आवश्यकताले भन्छ— सरकार ! तीव्र गतिमा शीघ्र कर्म गर । कन्ट्याक्ट ट्रेसिङमा बल गर । सरकार कान कन्याउँछ, नाइटो छोएर हात फुक्छ । सरकार हाई काड्छ, प्याट्ट औँलो पड्काउँछ र खानु नहुने केही खाएर फुस्स निदाउँछ । आखिर कन्ट्याक्टमा के छ ? ट्रेसिङमा के छ ? जे छ आलस्यमा छ । जे छ आलटालमा छ । जे छ खानु र सुत्नुमा छ । सत्ताशीन हुनुको यो मजा सरकारलाई गजप थाहा छ !

‘अब त अति भो !’को आन्दोलन निवेदन गर्छ— सरकार ! कोरोना कोलाहाल अहोरात्र बढ्दो छ । यस्तोमा पीसीआर परीक्षणको दायरा नबढाएको किन ? कोरोना मन्त्रालयका भक्त प्रवक्ता भन्छन्— परीक्षण नबढाएको बढाउने समुदाय नभेटेर । आन्दोलन सोध्छ— महामारीको चौतर्फी विस्तार, यो के हो ? भक्त प्रवक्ता यसोक्क मन्त्री भानुभक्तलाई हेर्छन् । भक्त भानुभक्त यसोक्क प्रधामन्त्री ओलीलाई हेर्छन् । प्रधामन्त्री ओली ठोरीका श्रीरामको यसोक्क सम्झना गर्छन् । त्यसपछि माथिदेखि तलसम्म तैँ चुप्, मै चुप् ।

सरकार ! आसन्न कोरोना महामारी नियन्त्रण गर्ने तयारी के छ ? पीसीआर किट कति छन् ? अरु अत्यावश्यक सुरक्षा सामग्रीको जोहो कस्तो छ ? सङ्कटमा मैदान नछाड्ने प्रशिक्षित स्वास्थ्यजनशक्ति कति छन् ? आइसीयु र भ्यान्टिलेटर बेड कति छन् ? आतेसको मुद्रामा लोकले सोधिरहेका प्रश्न हुन् यी । लाग्छ, स्वास्थ्यमन्त्रालयका कोरोना प्रवक्ता ढुक्क छन् । तिनका वचन र मुद्रामा न चिन्ता गोचर हुन्छ न हुटहुटी । चित्तको भित्रैसम्म चिनिएका सरकारी प्रवक्ता हुन्, तिनका कुरा पत्याउन असम्भव छ । ती यसरी कुरा गर्छन् मानौँ महामारी नियन्त्रणमा कमी केहीको छैन । भन्छन्— एकै दिनमा सत्र हजार जनको परीक्षण गर्ने पीसीआर क्षमता छ । अरे भक्तश्री ! त्यत्रो क्षमता छ भने यत्रो खाँचो पर्दा प्रयोगमा नल्याएको किन ? वीरगञ्जमा समुदाय तहमा कोरोना सल्केको सङ्केत छ । त्यहाँ प्रति दिन सत्र हजार परीक्षण नगरेको किन ? कतै त्यो सीमान्त भूमिका उपेक्षित जन सरकारी प्राथमिकतामा नपरेर पो हो कि ! कतै ठोरीका रैथाने श्रीरामले शुभ साइत नजुराइदिएर पो हो कि ! जनसाधारणको जीवनको मूल्य त्यत्रोविधि खर्च गरिन लायक नभएर पो हो कि !

जनस्वास्थ्य फाँटका भरपर्दा जान्नेहरु भन्छन्— कोरोना महामारी चुलिँदा कम्तीमा पनि दश हजार भेन्टिलेटरको खाँचो पर्छ । अहिले छन् कति ? म सुन्छु— देशैभरि गरी जम्मा सत्र सय भेन्टिलेटर छन् । कोरोना आतङ्कको उत्कर्षमा त्यो संख्या के हो ? त्यो त केवल हात्तीमा मुखमा जीरा हो । तर माथि सिंहासनवासी प्रभु र तलका फाँटवाले भक्तहरुलाई न चिन्ता छ न हुटहुटी । तिनलाई चिन्ता शायद अरु नै कुराको छ, जो प्वाक्क भन्नु हुँदैन ।

कोरोना कहरको यो कैरन कहिनसक्नु छ । यो आपत्कालमा सरकारको मति, गति र कर्म हेरिनसक्नु छ, भनिनसक्नु छ । हाम्फल्दै आइरहेको कोरोना व्याधिमा यो सरकारको सहाराको न भर छ न विश्वास । कोरोनाबाट नागरिकका ज्यान नबचाउन मानौँ यो सरकार कटिबद्ध छ । नागरिकले अब सके आफ्नो बचाउ आफैँ गर्ने हो । नसके ठोरीका नवआविष्कृत स्वेदशी श्रीरामको जो आदेश जो निगाह !

बस्, आँखा फुटेका र मोतियाविन्दुले आँखा टालिएका नेपालीहरुको कोरोना गनगन हो यो । स्वदेशका नेपालीहरुको पनि, विदेशका नेपालीहरुको पनि । जे होस्, यो दुःखमा हाम्रो पनि सरकार छ । र, सरकार गजप छ ! सरकारका कोरानाकलीन सत्कर्महरुका चाङको चापले देश रसातलतिर भास्सिने खतरा ज्वलन्त छ । बरा सरकारको दुःख नेपालीहरुमाझ आफ्ना बहुविध सत्कमहरु देखिदिने आँखा फिटिक्कै नहुनुमा छ !

कोरोना कैरन