जब प्रेम भयो, मलाई यी कुरासँग केही मतलब भएन– ऊ कुन देशको, कुन धर्मको र जातको थियो । 
तर ‘लिभ–इन रिलेसन’ छुटेको एक महिना जति भएपछि जब म उसको बच्चाकी आमा हुने भएकी थिएँ तब मेरा साथीहरूले मलाई पागल भइसककेी भन्थे । 
किनभने मात्र २१ वर्षकी अविवाहित युवती त्यो बच्चालाई जन्म दिन चाहान्थँे । मलाई पनि यस्तै लागिरहेको थियो, म पागल हुँदैछु । केही नराम्रो हुनसक्छ भन्दै मेरो मन काँपिरहेको थियो । तर जे नराम्रो हुनु थियो त्यो त भइसकेको थियो ।  
मुस्तफासँग पहिलो चोटि भेट्दा म १९ वर्षकी थिएँ । उत्तर–पूर्वको आफ्नो सानो सहर छोडेर मैले अर्को ठूलो सहरको ‘कल सेन्टर’मा काम गर्न थालेकी थिएँ । 
मुस्तफा अफ्रिकी मुलका थिए । उनी केही अग्ला, कालो वर्णका, आकर्षक युवकको श्रेणीमा पर्थे । मेरो मन उनीतर्फ तानियो । एक डेढ वर्षको मित्रतापछि हामीसँगै बस्न थाल्यौँ ।  
म क्रिस्चियन हुँ र ऊ एक मुसलमान । हामीबीच प्रेम थियो तर विवाहबारे सोच्ने हिम्मत दुवैमा थिएन । हामी सपनाको त्यो संसारमा गइरहेका थियौँ, जहाँबाट अगाडिको जिन्दगीको बारेमा केही पनि सोच्न बेइमानीजस्तै लाग्थ्यो । उसका थुप्रै साथी थिए, उनीहरु धेरैजसो हाम्रो घरमा आउने गर्थे । म पनि खुलेर बोल्ने हास्ने गर्थें । 

थाहा छैन किन, मुस्तफाको मनमा शङ्का बढ्न थाल्यो । उसलाई के लाग्थ्यो भने उसको साथीसँग मेरो ‘अफेयर’ छ । यस कुरालाई लिएर हामीबीच झगडा सुरु हुन थाल्यो । बिस्तारै–बिस्तारै सम्बन्ध यति तीतो बन्दै गयो, हाम्रो दिन एक–अर्कालाई चिच्याउँदा चिच्याउँदै बित्न थाले । अन्ततः हामीले ‘ब्रेकअप’ नै गर्यौँ । म निक्कै दुःखी हुन थालेँ, घन्टाँैसम्म रुन थालेँ । यसको असर मेरो काममा पर्न थाल्यो र मेरो जागिर पनि छुट्यो ।  

घर फर्किने इच्छा

मैले आफ्नो घर जान्छु भनी निर्णय गरेँ । आफ्नो सानो अपार्टमेन्ट र ऊसँग जोडिएका सबै अनुभवबाट टाढा जान चाहान्थँे । तर मेरा सबै योजना विफल भएँ जब त्यसै महिना मेरो महिनावारी रोकियो । 

नजिकैको एक क्लिनिकबाट ‘प्रेग्नेन्सी टेस्टिङ किट’ ल्याएर परीक्षण गरेँ, मेरो डर सही सावित भयो । परीक्षणमा ‘पोजेटिभ’ देखियो ।  मुस्तफासँग बसेपछि यो दोस्रो पटकको गर्भधारण थियो । पहिलो पटक उसको दबाबमा आएर ‘एबर्सन’ गराएकी थिएँ । 

त्यतिबेला मैले मुस्तफालाई फोन गरेर एक क्याफेमा बोलाएँ । आमने–सामने बसेर यो कुरा उसलाई बताएँ । तर मैले सावधानी नअपनाएको भन्दै ममाथि चिच्याउन थाले । उसले मलाई सयौँ कारण देखायो र बच्चा फाल्नका लागि मनाउने प्रयास गर्यो ।

 उनले पेटको बच्चा आफ्नो हो कि होइन भन्नेमा विश्वस्त नभएकोसम्म भन्न भ्याए । तर मैले अड्डी कसेकी थिएँ । पहिलो बच्चा फाल्दा मैले कसैको हत्या गरेँ भन्ने लाग्थ्यो । 

 दोस्रो पटक आफ्नै सन्तानको हत्या गर्ने हिम्मत ममा रहेन । यसको अर्थ मलाई डर लागिरहेको थियो, मेरा आँसु रोकिरहेको थिएन । म विवाहित थिइन र मसँग राम्रो जागिर पनि थिएन । बच्चाका बुबा उसलाई अपनाउन नै तयार थिएनन् । तर मलाई लाग्थ्यो भगवानले मलाई नयाँ जिन्दगी सुरु गर्ने मौका दिइरहेका छन् । अहिलेसम्म म एउटी लापर्वाह युवतीको जिन्दगी बाँचिरहेकी थिएँ ।

 म एउटा सन्तान पनि पाल्न सक्दिनँ भन्ने सबैलाई लाग्थ्यो । मलाई पनि थाहा थियो, मेरो बाटो सजिलो छैन, तर अब मसँग जिम्मेवार हुनुपर्ने एउटा कारण थियो । मेरो पेटको बच्चाको मायाले उसलाई यस संसारमा ल्याउन भनिरहेको थियो । 
मैले डराउँदै–डराउँदै आफ्नो परिवारलाई यसबारे बताएँ । उहाँहरुलाई मुस्तफाको बारेमा पहिलेदेखि नै थाहा थियो तर मेरो ‘प्रेग्नेन्सी’को कुरा सुनेर मसँग निक्कै रिसाउनु भयो । 

 म विवाहअघि नै आमा बन्न जाँदैछु भन्ने कुरामा उहाँहरु कुरामा दुःखी हुनुहुन्न थियो । उहाँहरु बच्चा एक काले, विदेशी र उनको जातभन्दा बाहिरको युवकको भएकाले दुःखी थिए । मैले मेरो परिवारलाई सबै कुरा म आफैँ सम्हाल्छु भनेर विश्वास दिलाएँ ।  

यो अप्ठ्यारो समयमा मेरी एक साथीले धेरै सहयोग गरिन् । उसकै स्कुटरमा बसेर मेडिकल चेकअपका लागि जाने गर्थें । आफ्नो खर्च चलाउनका लागि एक पसलमा ‘सेल्स गर्ल’को काम गर्न थालेँ । यसबीच मुस्तफाले मलाई मनाउने प्रयास जारी राखेका थिए तर म आफ्नो निर्णयमा अडिग रहेँ ।  

बच्चा जन्मने दिन मलाई मेरी साथीले स्कुटरमा बसाएर अस्पताल लगेकी थिइन् । एक घन्टापछि सिजेरियन अपरेसनपछि मेरो बच्चाको जन्म भयो । मलाई होस् आएका बेला बच्चा मेरी साथीको काखमा थियो र डाक्टर मेरो छेउमा मुस्कुराएर उभिरहेकी थिइन् । अब सबै ठिक हुनेछ भन्ने लागिरहेको थियो । 

साँझतिर मुस्तफा पनि हस्पिटल आयो । उसले बच्चालाई काखमा लियो र आफ्नो साथीलाई फोन गरेर आफू एक छोराको बुबा बनिसकेको बतायो ।  मुस्तफालाई यति खुशी देखेर म अचम्ममा परँे । तर उसले अझै पनि आफ्नो परिवारलाई बताउने हिम्मत गरिरहेको थिएन । 

उसले फेरि सम्बन्ध सुरु गर्ने कुरा बतायो । ऊ बच्चालाई मुस्लिम नाम दिन चाहान्थ्यो । तर मैले सबै अस्वीकार गरिदिएँ र आफ्नो बच्चालाई क्रिस्चियन नाम राखिदिएँ ।  मुस्तफामाथि विश्वास गर्न सकिरहेको थिइनँ । केही दिनपछि मेरी आमा र कजिन पनि मसँगै आए । अब म एक्ली थिइनँ । 

अर्को वर्ष मुस्तफा भारतबाट आफ्नो देश फर्किए र फेरि मेरो जिन्दगीमा कहिल्यै फर्किएनन् ।  अहिले म २९ वर्षकी भएँ र मेरो छोरा ६ वर्षको हुँदैछ । 

त्यो समय निक्कै गाह्रो थियो तर उसलाई हुर्काउँदै बढाउँदै म निडर भइसकेकी छु । म मान्छेहरूलाई विनासङ्कोच भन्छु, मेरो विवाह भएन तर पनि मेरो एउटा छोरा छ । यदि कसैले छोरालाई उसको बुबाको नाम सोधेमा ‘मुस्तफा’ भन्न भनेकी छु । 

म आफ्नो निर्णयप्रति पछुताएकै छैन । म खुसी छु, मेरो छोरा मेरी आमाको घरमा बस्छ किनकि म आफ्नो करियर बनाइरहेकी छु । म पार्टी तथा समारोहमा गीत गाउँछु । पैसा जम्मा गरेर आफ्नो छोराको भविष्य सुरक्षित बनाउने प्रयास गरिरहेकी छु । 

मुस्तफासँग मेरो सम्बन्ध सधैँका लागि सकिएको छ तर यो सधैँ विशेष रहने छ । यस सम्बन्धबाट मैले बाँच्न सिकेकी छु । सबै कुरा बिर्सिएर अघि बढ्ने प्रयास गरिरहेकी छु ।  

यो कथा पूर्वोउत्तर भारतकी एउटी महिलाको वास्तवविक जीवनमा आधारित छ । महिलाको आग्रहमा नाम परिवर्तन गरिएको छ । बीबीसीको यस विशेष शृङ्खलामा आधुनिक भारतीय महिलाको वास्तविक जीवनको कहानी प्रस्तुत गरिँदै आएको छ । 

यो कथा पूर्वोउत्तर भारतकी एउटी महिलाको वास्तवविक जीवनमा आधारित छ । महिलाको आग्रहमा नाम परिवर्तन गरिएको छ । 

बीबीसीले भारतीय महिलाको वास्तविक जीवन कथा समेटने गरी #HerChoice श्रृखला चलाएको छ ।

यो शृृंखलामा आधुनिक भारतीय महिलाको विचार र उनका अगाडिका विकल्प, उनका आकांक्षा, उनका प्राथामिकता र उनका इच्छा पेश गर्ने गरिन्छ ।

यस शृृंखलाका अरु कथा पढन यहाँ जानुहोस्

..र परपुरुषहरुसँग फेसबुकमा जिस्किने गर्छु

जब मेरा पति एक महिलासँग सम्बन्धमा बसे...

जब यी महिलाले पति नपुंसक भएको थाहा पाइन्....