कविता : श्रद्धेय गुरुप्रति
-अच्यूत शाली घिमिरे
जब संसारमा अन्धकार भयो तिमी दृष्टि बन्यौ
ज्ञानरूपी वृक्षको तीतो फल चाख्यौ
मानव मगजको मूर्खता खै बेकामको लाग्छ
तिमी समीप आउँदा परमेश्वरको वरदान पनि भाग्छ ।
द्रोणाचार्य तिम्रो सर्वज्ञाता
अज्ञानको झालो फाल्ने, तिमी नै हौ देवता
बालेर ती दियोहरु ज्योति तिमी छर्छौ
विद्यार्थीको मगजमा सर्वगुण भर्छौ ।
दौरा सुरवाल ढाका टोपी कति सुहाएको
कोमल तिम्रा ज्ञानहरु चोखो नुहाएको
शिष्ट तिम्रो बोलीचाली, छ है मीठो बानी
परे तिम्रो सङ्गतमा हुने छौँ है ज्ञानी ।
फूल जस्तै फुल्छौ तिमी विद्यार्थीका माझ
जुनकिरीझैँ बलिदिन्छौ जब पर्छ साझ
डाक्टर पाइलट वकिलहरु कति कति
बने
तिम्रै छ त्यो योगदान जहाँ जति बने ।
काँडालाई तिखारी दिने तिमी हौ विद्वान
पातलैमा दर्शन मिल्ने हौ साक्षात भगवान
खियाई बस्छौ डुङ्गाहरु माझी दाइ बनी
हाम्लाई वार पार गराई, भएका छौ गुनी ।
उभ्याएर स्वाभिमानी उच्च सगरमाथा
पढाउँछौ तिमी सधैँ अमर वीरगाथा
जोड्यौँ सारा विद्यार्थीलाई राख्न पहिचान
महान तिम्रो अभिभारा बनोस् ठुलो सान ।
तिम्रो प्रतिभा, उच्च गरिमा सधैँ प्रेरणा भई रहोस्
अमूर्त त्यो तिम्रो कला सञ्जीवनी बनोस्
पूर्णिमाको दिन आज तिम्रो पाउमा पर्छु
तिम्रै औँलाको इसारामा आफ्नो पाइला सार्छु ।
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
दोस्रो चरणमा उत्तर प्रदेशमा सबैभन्दा कम मतदान, कस्तो छ अन्य राज्यको अवस्था ?
-
‘फोर्स मर्जर’ को असर : १९४ वटा बैंक तथा वित्तीय संस्थाको लाइसेन्स खारेज !
-
इन्क्रिप्सन तोड्न बाध्य भए भारत छोड्छु : ह्वाट्सएप
-
धेरै अमेरिकी कम्पनीले ठुलो लगानी लिएर नेपाल आउन चाहेका छन् : अतुल
-
महानगरपालिकाको कार्यालय समय अब बिहान ९ बजेदेखि
-
मन्त्री तामाङलाई किरातीले बुझाए ‘३ ढोकाको ९ चाबी’