सेतो कोट
एक वस्त्र मात्र होइन,  
यो त क्रान्तिको कवच हो 
सास रोकिँदै गएको भिडभित्र  
म मृत्युलाई चुनौती दिन्छु ।  

न रातको अँध्यारो डराउँछ  
न घामको ताप थकाउँछ  
म त संघर्षको सिपाही हुँ—  
रगत, आँसु र पीडाबिच
जीवनको वरण गर्छु ।  

धेरैचोटि भत्किन्छु भित्रभित्रै  
तर हरपल वसन्तजस्तै फक्रन्छु  
जहाँ पीडा फुल्छ
त्यहाँ आशाको बीज रोप्छु 
जहाँ निःशब्द करुणा हुन्छ 
त्यहाँ नवीन उज्यालो ल्याउँछु ।  

सेतो कोट
जसले 
जीवन बचाउने शपथ लिएको थियो  
जुन रगत र पसिनाले फुलेको थियो  
आज बन्चरो बनेर 
आफ्नै सपनाको विरुद्ध झुकेको छ ।  

दिन र रातका सिमाना मेटाई  
हामी बचाउँछौँ कैयौँ सासहरू  
तर आफ्नै छातीमा— सुरक्षा होइन  
अधिकारको गोली र अपमानका काँडाहरू झर्ने गरेका छन् ।  

सरकारका चिल्लो गेटहरूमा  
काँचुली फेर्ने सर्पहरू सलबलाइरहेछन्,  
जसलाई न देशको पीडा सुनिन्छ, 
न सपनाको चीत्कार !  

डाक्टर ? 
तिनीहरूका लागि 
केवल एक साधन  
एक प्रयोगशालाभित्र बन्दी सपनाहरू ।  

हजारौँ थरी उज्याला  
अझै शून्यतामा पलायन भइरहेछन्  
विदेशी भुइँमा बलिरहेको न्यानोपन खोज्दै । 
 
र माटो ?
टुटेका कसमहरूजस्तै चिसो र सुनसान ।

तर ए स्वार्थका पुतलाहरू !  
सुन  
यो मौनता, यो सहनशीलता 
अब सकिएको छ,  
यो अन्यायका विरुद्ध,  
अब सेतो कोट स्वयं आगो बन्नेछ ।  

हामी बाँच्न होइन
बलिदान दिन जन्मिएका हौँ  

हामी भत्किन होइन 
नयाँ इतिहास रच्न आएका हौँ ।

हामी 
सेतो कोटका योद्धाहरू  
जसले 
आँसुको नदीमा पनि साँचो साहसको पुल बनाउँछौँ । 

सेतो कोट 
अब चुप रहनेछैन,  
यो कोट अब प्रश्नहरू सोध्नेछ,  
यो कोट अब विद्रोहको प्रतीक बन्नेछ !

हामी डाक्टर हौँ
तर हामी 
केवल घाउ टाँस्नेहरू होइनौँ  
हामी घाउ दिने समाजलाई उपचार गर्न  
विद्रोहको शल्यक्रिया गर्ने चिकित्सक हौँ ।

सेतो कोट अब तुषारो होइन,  
सेतो कोट 
अब आगो हो ।  

सेतो कोट 
अब परिवर्तनको गर्जन हो ।

(अध्यक्ष, नेप्लिज मेडिकल स्टुडेन्ट्स एसोसिएसन, बंगलादेश)