१) तिमीले आत्महत्या गर्नेछौ, ओ सरकार 

...र हामीलाई धान रोप्ने खेतमा ढलान गर्न लगायौ
अनि कुतबाट मुक्त गरी चोक–चोकमा दलाल उभ्यायौ ।

तब अकुत सम्पत्ति बैंकरको हातमा थम्याएर 
राष्ट्रपतिको सवारी जसरी नै 
तिमीहरूको सवार भयो । 
अनि 
बुट लगाएर रोपाइँ गरे यसरी कि 
जसरी यौन तृष्णाले छटपटाएको हात्तीले 
कलिला दुबोको मैदान सत्यानाश पार्छ । 

त्यो वर्ष खडेरी पर्दा 
दिन रात जागा बसी 
सिमसारको हिलो निचोरेर 
कुलो भर्‍यौँ 
र आली लगायौँ 
खेतको डिलमा तमाम रैती उभ्याएर 
धान रोपे जसरी नै रोप्यौँ 
मेरो खेतमा तिमीले आफ्नो नाम ।
हरेकपल्ट आली टेकेर 
छोरालाई अंश दिएझैँ 
तिम्रा बुढीऔँलाले छाप्यौ छ्यापछ्याप्ती 
बिचौलियाको नाम 
बजारियाको नाम ।

जुन गरामा उम्रेर हामीले आफूलाई फलायौँ 
फसल बनेर तिम्रा आँगन भर्‍यौँ 
ती गरा–गरामा लेख्यौ 
ओ सरकार 
तिमीले दलालको नाम । 

ती हरिया फाँटमाथि उठाएर कङ्क्रिटको सिरानीमा 
हामीलाई जब सुतायौ 
उठ्दा 
यो सहरका तमाम नागरिकले पाए नयाँ नयाँ नाम 
नरवः फाँट— चाँदनी चोक, 
न्हू सतक — नयाँ सडक 
तिंख्यः— टुँडिखेल,
लुँ हिटि— सुन्धारा र यावत, 
अनगिन्ती... ।

घर दैलासम्म ल्याइपुर्‍याइदिने थिमि दाजुको साग, लसुन प्याज 
तिम्रा ठेकदारहरूले सोहोरेर 
तिम्रा लागि कर लगाउन थालेदेखिन् 
दिदी र भाइको भेट 
अचेल, 
मिसिनले बुनेको चाइनिज कपडा जत्तिकै पातलिएको छ । 

मेरा अजाअजिले ओम् नमः शिवाय् रटे जत्तिकै 
कौशी र बार्दलीमा बसेर 
दैला–दैलामा सिंह दरबार भनी 
जुन रट्छौ नि तिमी, ओ सरकार 
बिचौलिया र दलालले 
झोला झोलामा त्यही सिंहदरबार बोकेर 
२२ तले भ्युटावरबाट नक्सा कोरिरहन्छ 
दुई गज चिहानमा एउटा नयाँ टावरको । 

र, बिहान सूर्यले आफ्नो मुख उघार्दा 
जलाउन लास नभेटिने गरी 
उही टावरको बार्दलीबाट 
तिमी हाम फालेर मरेको 
हामीले पाउनेछौँ 
र त्यही दिन तिमीले आत्महत्या गरेको ठहर गर्नेछ नागरिकले ।
००
२) लोकतन्त्र !

पिँजडा तोड्यौँ 
र स्वतन्त्र भयौँ । 
खुला आकाश देख्यौँ । 

सीमारहित टुँडिखेलमा 
यसरी खेल्न थाल्यौँ 
मानौँ, पिठ्युँ चिलाएको गोरुहरूको संग्राम थियो यहाँ । 

थाकेर यस्तरी सुत्यौँ, 
गहिरो निद्राबाट 
ब्युँझदा बिहान 
लिलिपुटहरूद्वारा बाँधिएको गुलिवर पो भएछ 
लोकतन्त्र । 
००

• ३) शून्यता

गोधुलीको ढोका खोलेर
जब रातले पर्दा उघार्छ
आकाशबाट
अथाह शून्यता झर्छ
र 
लाखौँ युवाहरूले बटुलेर ल्याएका सपनाका बिछ्यौनामा
निरंकुश शून्यता छाउँछ । 
शून्यता — तुफानरहित एक प्रहर हो, 
शून्यता — साँघुरो बनाउने किनारालाई पत्तासाफ पार्न नउर्लने नदी हो,
शून्यता — चेतनाको पुँजीमा आएको ह्रासमा कैफियत नजनाउने अचेतन मान्छेको स्वर हो । 

या हो 
धूर्तहरूले चुनावताका सडक पेटी र गल्लीहरूमा बजाउने 
ट्रकको हर्न हो — शून्यता ।

अझ भयानक शून्यता त 
एक क्रान्तिकारीले 
सत्ताको छातामुनि ओत पाएपछि सुरक्षित महसुस गर्नु हो ।