आखिरी ढोका घरक्क खुल्यो ।
अगाडि मृत्यु हाँसिरहेको देख्यो ।
दोधारमा बसेर
फर्केर पछाडि हेर्‍यो,
जिन्दगी रोइरहेको थियो ।
सँघारमा उभिएर अपसोच गर्‍यो,    
"छोडिने जिन्दगीलाई चिन्न सकिन ।"
जिन्दगी चिच्याउँदै उसको हात तान्दैथ्यो,
ऊ छुट्टाउँदैथ्यो, झल्याँस्स ! ब्युँझियो ।

थाह छ त, दिन पछि रात अनि
रात पछि दिन आउँछ ।
मध्यरातमा किन दिन खोज्नु ।
मात्र दुई दिन बाँच्ने जिन्दगी
रोएर किन जिउनु ?
खालि हात जहाँ जानु नै छ,
सब समाएर किन राख्नु ?
मुठ्ठी खोलेर जिउनु,
जिन्दगीको मिठास त्यहाँ चाख्नु ।
रुँदै आएका होइनौँ र,
जाँदा फेरि किन रुनु ?
अचम्म ! जानलाई किन डराउनु ?

थाह छ त,
कति रोदन र पीडा लुकाएर
भित्र भित्रै आफू सुकेर
सब बाहिर हाँसो देखाउँदै छन् ।
देखेर अरूको आफू किन जल्नु ?
अरू जल्दा आफू किन रमाउनु ?
पीडा कष्ट आए जसरी, त्यसरी नै जान्छन् ।
सजग भई जिन्दगी सँग रमेर बग्नु ।
जिन्दगी यसरी मस्तले जिउनु,
मृत्युशय्यामा बस्दा पनि
गर्वले हाँसेर मर्नु ।

(हाल: अमेरिका)