माथि सतहमा काठमाडौँ उभिएको छ
उभिएका छन् महलहरू 
तीभन्दा अग्ला अग्ला उभिएका छन् 
महल मालिकका अहङ्कार ठाँटहरू...

तल... 
भूतलमा फैलिएको छ 
पानीको साम्राज्य 
त्यहाँ मेरो कोक्पाको कथाबाट जन्मेको
एक विशाल ह्वेल माछा पालिएको छ 
सारा दुनियाँ फन्को मारेर आजभोलि 
काठमाडौँमुनि आइपुगेपछि 
कान हल्लाइदिन्छ उसले घरिघरि 
र काँप्छ थरर काठमाडौँ 
त्यतिबेला सँगै काँप्छन्  महल
र महल मालिकका अहङ्कारहरू
केही पलकै लागि भए पनि 
झकझकिन्छन् तिनका निर्दयीपनहरू
र भाडामा बस्ने वर्गप्रति 
जाग्छ थोरै माया, प्रेम र करुणा
हो त्यतिबेला 
काँप्छ बालुवाटारसँगै अरू प्रख्यात टारहरू
हल्लिन्छ शीतलनिवास र अरू शक्तिशाली  निवासहरू 
तर्सन्छ संसद् भवन र थुप्रै व्यापारिक भवनहरू
सिंहदरबार र कति कति अघोषित दरबारहरू.....

अफसोस !
थामिएपछि कम्पन फेरि यो सहरको 
पैतालापट्टि मानवता ओछ्याइराखेर 
शक्ति पैसा र यौवनको सिरानी पारेर 
उसैगरी भुसभुस निदाउँछन् सबै मालिकहरू 
भर्खरैलाई फेरि पूरापूर बिर्सिदिएर...

के यस्तो हुन नसक्ला कि !
बेला बेला कान हल्लाइदिएर  ह्वेल माछाले 
सुध्रनू भन्ने चेतावनी दिएको पो हो कि 
मानवता हराएको यो सहरलाई 
कुनै सन्देश पो दिँदैछ कि 
हो पक्कै केही यस्तै हुनुपर्छ 
जरुर केही त सन्देश हुनै पर्छ 
     
कोक्पाको कथा राई भाषामा ‘हजुरबुबाको कथा’ हो, त्यस कथामा जमिनभित्र एक विशाल ह्वेल माछा बस्छ र त्यसले कान  हल्लाउँदा भुइँचालो जान्छ ।       

बाम्राङ, खोटाङ 
हाल दक्षिणकोरिया