लगातार मोबाइल बजेका कारण उनको निद्रा खल्बलियो । “यति राति कसले होला ?” भन्दै मोबाइल हेरिन् । छोराको रहेछ । 

“दुई घण्टा अगाडि वा चार  घण्टा पछाडि गरेको भए पनि हुने, यो मध्यरातमा किन गर्‍यो होला ?” भन्दै फोन उठाउन थालिन् । 

“आमा सुत्नुभएको थियो होला मैले उठाएँ, दर्शन आमा ।” छोराले भन्यो । 

“भाग्यमानी हुनु” भन्दै आशीर्वाद दिएर सन्चो बिसन्चो सोधिन् । 

“आमा बुवाको फोटो पठाएको छु ।” छोराले भन्यो । 

मोबाइलमा नातिको फोटो देखेर भावुक भइन् । काखमा राखेर बुबुमाम खुवाएको कल्पना गरिन् । छोराले दुई पटक बोलाउँदा उनी झस्किन् ।  

“के भयो आमा ?” छोराले भन्यो । 

“बाबु मैले नातिलाई कहिले काखमा लिन पाउँछु ?” उनले भनिन् । 

“हामी त आउन मिल्दैन । व्यवस्था मिलाएर एक दुई महिनाका लागि हजुरलाई बोलाउँला नि ।” छोराले भन्यो । 

“जे जस्तो भए पनि चाडको बेला नरमाइलो हुँदो रहेछ, भएका छोराबुहारी पनि परदेशी हुँदा ।” आमाले गुनासो गरिन् । 

“के गर्नु त्यहाँ सिस्टम ठिक छैन ।” छोराले सिस्टमलाई दोष लगायो । 

“किन त बाबु यस्तो राति फोन गरेको ?” आमाले सोधिन् । 

“ए कुरै कुरामा मुख्य कुरा भन्न बिर्सेछु । भोलि गएर त्यो ढ्याङ्ग्रेलाई बुवाको फोटोमा भए पनि फु फा गरिदिन लगाउनु न । बुवालाई सन्चो भएको छैन ।” छोराले भन्यो । 

“बाबु तिमीले त घर, गाउँ, आफन्त र देश छोडेर गए पनि तिम्री आमाले पनि छोड्न थालेको अन्धविश्वास र रूढिवादलाई त सँगै लगेका रहेछौ  है ?” उनले भनिन् ।

पोखरा–७ मासबार, कास्की