मेरो प्रिय घर बूढो भैसक्यो होला 
उ घाम पानी छेक्न असमर्थ छ
छानोका ढुंगाहरु झर्न थालिसके होलान्
धमिराले स्याहारी राखेको धुरी
कतिबेला झर्छ, थाहा छैन
बर्खामा चुहिने छानो 
अब त सिधै बर्षिन्छ होला ।

घरलाई नि एक्लोपन महसुस हँुदो हो है
डर लाग्दा कसलाई पो बोलाउँछ होला है
न्याउली या भँगेरालाई ?
कि अपि फेदको धुपी सल्लोलाई ?

सधैँ अन्नपातले भरीभराउ भकारीभित्र
अहिले त धमिरा मात्र बस्छन् होला है
आमाले सक्खर लुकाएर राख्ने डालोमा
मुसाको घर छ होला है ।
लुकामारी खेल्दा लुक्ने भकारीको कुनामा
अहिले को लुक्छ होला है
पूजा कोठाको गणेशको मूर्ति
एक्लै बसिरहेको छ होला है ।

मैले सधैँ बसेर 
‘घाम दिदी वर वर, बादल भिना पर पर’ भन्ने 
झ्याल पनि वृद्ध भयो होला
चिम्नीबाट धुँवा ननिस्किएको पनि बर्षौ भयो
म परदेशिए सँगै
मेरो घरको सुरक्षा परदेशियो
सिन्दूर झै त्यो रातो माटोको रंग परदेशियो
साउनमा नारीलाई रङ्ग्याउने मेहेन्दी झै 
उसको कमेरो परदेशियो ।

मेरो घरसँग बाँकी छन् त केवल
अस्थिपन्जर झै ती ढुङ्गाहरु
अनि मसँग केवल यादहरु
अब एकचोटि आएर 
दैलोलाई ढोग्न मन छ
र, आशीर्वाद माग्न मन छ
अबदेखि पेट पाल्नकै लागि खाडीमा 
पसिना बगाउन नपरोस भनेर  
आफ्नो बूढो घरसँग भन्न मन छ ।

काँडापारी, दार्चुला