काठमाडाैँ । राष्ट्रिय प्रजातन्त्र पार्टी (राप्रपा)का वरिष्ठ उपाध्यक्ष रवीन्द्र मिश्रले राजसंस्थालाई क्षमा दिएर अभिभावकीय भूमिकामा पुनर्स्थापित गर्नु देशको हितमा रहने बताएका छन् । 

पूर्व राजा ज्ञानेन्द्र शाहसँग दोस्रो पटक भेटेको जानकारी दिँदै उनले सो क्रममा उनले राजनीतिक दलहरूसँग सहकार्यको लागि तयार रहेको जानकारी दिएको बताए ।   

मिश्रको भनाइ जस्ताको त्यस्तै

करिब दुई महिनापछिको दोस्रो भेट !

१२ बुँदे सहमतिमा राजतन्त्रको ‘निरङ्कुशता’ को अंश मात्र हटाउने भनिएको थियो। उनले जनताको चाहना अनुरूप त्यति नै बेला (२०६३ साल वैशाख ११ गते) ‘निरङ्कुशता’ त्यागिदिए।

अर्को शब्दमा भन्नु पर्दा उनी आफूलाई जनतासामु समर्पण गरिसकेका राजा थिए। भीषण युद्धमा पनि आत्म समर्पण गरेको सेनालाई मारिँदैन। तर विदेशीको खेल र ‘प्रचण्डीकरण’को भेलमा तत्कालीन आठ राजनीतिक दलले समर्पण गरिसकेको राजसंस्थालाई नै मारिदिए।

त्यति बेला र तत्पश्चात्, धेरै मानिसहरूले २०५२ सालमा सुरु भएको माओवादी आन्दोलन, हत्या, हिंसा र त्यसपछि विकसित घटनाक्रममा मूलतः अहिलेका प्रमुख नेता र पार्टीमा निहित चरम स्वार्थपरकता, भ्रष्टता, असक्षमता र देशभक्तिको अभाव जिम्मेवार थियो भन्ने बिर्सिए। यस्तो भाष्य बनाइयो कि यो देशको सम्पूर्ण दुःखको कारक राजसंस्था र राजा ज्ञानेन्द्र हुन्। उनलाई यसरी दानवीकृत गरियो कि त्यो बयान गरी साध्य छैन।

तर राजा ज्ञानेन्द्रमा ती घटनाक्रम र देशको वर्तमान अवस्थाप्रति असन्तुष्टि भए पनि, उनले आफ्नो भद्रता र राजकीय गरिमालाई कहिल्यै कम हुन दिएनन्। मेरो पछिल्ला दुई भेटमा उनमा ‘निरङ्कुशता’ होइन, यो देशको दूरगामी हितका लागि ‘मेलमिलाप’ को बाहेक मैले अन्य कुनै भाव पाइन।

यो पटकको भेटमा उनले भने, 'मैले त विज्ञप्ति मैँ ‘देश जोगाउन प्रजातन्त्रका लागि अपरिहार्य राजनीतिक दलहरू र राजसंस्था एक ठाउँमा आउनै पर्छ’ भनेर भनिसकेँ नि।'

जसले जति नै गाली गरोस्, वास्तविकता के हो भने अमेरिका र चीनबीच बढ्दो दरार, भारत र चीनको विश्व शक्तिमा रूपान्तरण, नेपालमा ‘एक गाऊँ, एक चर्च’ को अभियान, जातीय क्षेत्रीय संवेदनशीलता, पाएसम्म सबैले सबैलाई ‘ढोक्सा’ थापेर फसाउने राजनीतिक प्रवृत्ति र समग्र समाजको चरम नैतिक पतनका कारण देश बढ्दो रूपमा संकटउन्मूख छ।

कमसेकम एउटा संस्था – राजसंस्था – लाई विगतका गल्तीप्रति क्षमा दिएर अभिभावकीय भूमिकामा पुनर्स्थापित नगर्ने हो भने यो देशमा सङ्कटका बेला सहारा लिने कुनै संस्था बाँकी रहने छैन। रिस-राग, अहम्, प्रतिशोध, आक्रोश र व्यक्तिगत ‘विचारभन्दा माथि देश’लाई नराख्ने हो भने हाम्रा भावी पुस्ता पाएसम्म या त देशमै बस्ने छैनन् या तिनले देशभित्र धेरै नै दुख पाउनेछन्।

समय मैँ विचार गरौँ। ढिलो गरी आएको चेतना विध्वंसपछि प्राप्त विवेकजस्तै अर्थहीन हुनेछ। विचारभन्दा माथि देश,