खुला राजनीति

टाउकोमा फ्रेन्च क्याप लगाएर दायाँ हात मुठी कसेर उठायो । हेर्दा चे ग्वेभारा जस्तै देखियो । अरुले जस्तै ओठ चलायो “...यो अन्तिम युद्ध हो । आआफ्नो ठाउँबाट डटौँ, मानिसको अन्तर्राष्ट्रिय जाति हुनेछ...।” 

कार्यक्रम अवधिमा उसले पटक पटक घडी हेर्‍यो । उ निकै आतुर देखियो । कार्यक्रम आयोजकसँग कानेखुसी गर्‍यो । उठेर अभिवादन गर्‍यो । हात हल्लायो । बिदा लियो र बाहिर गयो । 

गाडीमा चालक कुरिरहेको थियो । 

“छिटो हिँड है ।” उसले अह्रायो । 

त्यस्तै भव्य कार्यक्रम थियो । उसको बोल्ने क्रम आइसकेको रहेछ । 

उसले माइक समात्यो र एक अमुक जातिका समुदायलाई गाली गर्न थाल्यो र आफ्ना जातीय कुरा मात्र गर्‍यो । 

टररर ताली बज्यो । उ मख्ख भयो । सोच्यो, “पार्टीसँग टिकट यही क्षेत्रमा माग्नु पर्ला । ”

टिकट

“दाइ, उमेशलाई सबैले मन पराउँथे । मत राम्रै ल्याउँथ्यो होला । के भयो यस्तो ?” चियाको खाली गिलास टेबलमा राख्दै पूर्णले कलेजको छोटे नेतालाई भन्यो । 

“मन पराएर मात्र के गर्नु त ? एक पटक पनि हातमा ढुङ्गा लिएको छैन । अहिलेसम्म एउटा पनि सिसा फुटालेको छैन । त्यस्तो मान्छेलाई कसरी पार्टीले पत्याउँछ ?” छोटे नेताले जवाफ दियो । 

“बरु दाइ नै अगाडि बढेको भए हुने ।” उसले मख्ख पार्ने हिसाबले भन्यो । 

“जतिसुकै फुर्ती लगाए पनि सुरेन जस्तो डन हुन सकिँदैन हेर । स्ववियुको चुनाव चानेचुने कुरा हो ?” छोटे नेताले भन्यो । 

पोखरा–७ मासबार, कास्की