कविता : मेरो जात
मेरो जात–
मैले पहिरिएको पहिरन भइदिए
खोलेर कालीमा बगाइदिन्थे
आफू सर्वाङ्ग नाङ्गो भएर
मन्दिर लगायत सार्वजनिक ठाउँहरूमा
मनलागी घुमिदिन्थेँ
जातै फालेर हिँडेपछि
कसले रोक्ने मलाई ?
मेरो जात–
मेरै शरीरको रौँ भइदिए
खौरेर जलाएर खरानी पार्थें
त्यही खरानीको तिलक लगाएर
तीर्थ यात्रा गर्थें
कसैले सोधेछ भने
यो घुसखोरीबाट बरामद भएको
रक्त चन्दनको लेप हो भनिदिन्थेँ
कसले रोक्ने मलाई ?
मैले सिंहदरबारको अग्लो गेटबाट
उमादेवी वादीको गुन्युचोलीसँगै
मेरो देशको झन्डा लत्रेको देखेँ
मेरो पनि मन छ
माया छ माटोको
मलाई पनि लाज लाग्छ
देख्दा आमाको गुन्यू फाटेको
हो, मेरो जात– मेरै आँखा हो रैछ
र त यो दुर्दशा देख्नुपरेको
अब मैले बेलालाई बुझ्नैपर्छ
र बुझ्दैछु पनि
एकपटक मैले आफ्ना आँखाहरूमा
कालोपट्टि बाँध्ने बेला आएको ।
म हिजोआज अरु बढी नै भड्केको छु
म नभड्केको भए
मलाई नभड्काइएको भए
कुनै कीर्ति फैलने कर्म गर्न नसके पनि
भैँसी पालेर दूध बेच्थेँ
तर मेरो जात ?
मेरो जात–
मेरी आमाको गुन्यू भइदिए
मैले पनि मेरी आमालाई नयाँ गुन्यू फेरिदिन्थेँ ।
(२०६५)
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
ग्लोबल आइएमई बैंकद्वारा ‘ग्लोबल हाट बजार’ सञ्चालन
-
इलाका प्रशासन कार्यालय रामपुरबाट राहदानी तथा राष्ट्रिय परिचयपत्र सेवा सुरु
-
शरीरका हड्डीलाई बलियो बनाउन चाहनु हुन्छ ? कटुस खानुस्
-
ओली सरकार निषेधको राजनीतितर्फ अगाडि बढे दुर्घटना निम्तिन्छ : डा.मिनेन्द्र रिजाल
-
प्रगति विवरण मन्त्रालयमा पेस गर्न मन्त्री यादवद्वारा निर्देशन
-
सिराहा कारागार प्रकरण : छानबिन समितिले बुझायो प्रतिवेदन