म हिमालको काखबाट आएकी हुँ,
एक्कासी सललल बग्दा
पहाड पहाडजस्तो लागेन
किनकि 
त्यहाँ खाली रापिलो किरण थियो
चिसो बतास थिएन  
पहाडहरूबाट म हतारिएँ
चट्टानहरूका बीचमा चिप्लिन सकिन 
बाटोको एक सानो सहर अलप भएछ
मैले कतै देखिन ।

माछापुच्छ्रेको टुप्पीदेखि बग्छु
यो माटोको गण्डकसम्म पुग्छु
तिमीलाई छोडेर सीमा पारीसम्म जान्छु 
स–साना खोलामा जोडिन,
म सधैँको लागि जान्छु ।

ठूला ढुङ्गाको बाटोमा म बकबक गरेर उफ्रन्थें
साना तिखा गग्रेटालाई साथै लान्थें
बुलबुले खाडलहरूमा म हडबड गर्थें
देखिन ती ठूला ढुङ्गा तिखा गग्रेटाहरू
म बडबड गर्छु 
बकबक गर्छु 
जसरी म बग्छु
भरिएको नदीमा जोडिन,
त्यसरी नै तिमी आउन सक्थ्यौ 
र कहिलेकाहीँ जान सक्थ्यौ 
तर म सधैँको लागि जान्छु ।

म घाँसे मैदानबाट तल हेर्छु
चौंरीहरू कतै हराएछन्
भेडीगोठहरू डाइनोसर जस्तै भएछन्
यो विलापको दुःख 
प्रेमीहरूको लागि के भयो होला ?

म बग्छु सर्छु र उदास हुन्छु
म हेर्छु, हिजोको बालुवा माटो बनेछ
म यी कुरा चन्द्रमा र, 
ताराहरूमुनि  बसेर गनगन गर्छु
तिमीले बनाएको तातो मरुभूमिमा
म मलाई हेरेर वरिपरि घुम्छु
तर तिमीलाई कतै देखिन 
मात्र मृतभूमि देख्छु ।