साउदीको जेलमा,
कैदी छ एउटा देश 
मृत्युदण्ड बोकेको डिजिटल अक्षर
मानौँ अक्षर होइन ‘जिलेटिन’ हो 
कान छेड्दै बिष्फोट भो विवश छातीमा, 
पलपल मर्दै छ, देशभित्रै एउटा देश ।
तैपनि, 
कफिनभित्र देश फर्काउन सकेकोमा 
उपलब्धिले गदगद छ सरकार ।

बर्षन्छ झरी, उर्लन्छ बाढी 
भयभित छन् झुप्रा र छाप्राहरू 
पहिरो खस्दै छ,
चट्टान चोइटिएर पहाडतिर 
निस्सासिन्छ तराई, 
आँसुको दहमा 
डुबाउँदै आफ्नो सर्वस्व
आफ्नै ‘मुटु’ आफ्नै हातले 
राखेर बाढीमा भन्नुपर्ने,
‘बग्दै बग्दै जाऊ’
हाय, जीवनको क्रुर विवशता ।  
तर,
सरकार कर असुल्नै पर्छ भन्छ 
मानौँ ऊ बिर्तावाल साहू हो 
नेता कार चढ्नै पर्छ भन्छ 
मानौँ उसको जन्मसिद्ध अधिकार हो 
सायद आस्था, विचार र सिद्धान्तको 
पहिरो गइसकेछ राजधानीतिर ।

परचक्रीको खेलले 
कोशीको झोकमा डुब्दैछ
पूर्वतिर देश ।
दुष्टको झेलले 
लुटिएको अस्मिता, त्रसित जिन्दगी
शोकमा डुबिरहेछ
पश्चिमतिर देश ।

तैपनि,
कथाको महाराज झंै,
सरकार 
नयाँ परिधान पहिरिएको स्वाङ पार्छ
सर्वाङ्ग ह्वाङ्गै 
शान्ति र समृद्धिको बेसुरा गीत गाइरहन्छ
फटहाहरूको बुइँ चढेर 
बुट बजार्दै निर्दोष छातीहरुमा 
नित्य गाईजात्रा देखाइ रहन्छ 
समाजवादको पूर्वाभ्यासले 
थलिएको छ अचेल मेरो देश ।

मानपुर, दाङ