कविता सन्दर्भः मुक्त कमलरी दिवस
म एक कमलरी
सोमबार, १३ असार २०७९, १६ : ५१
पिँजडाकी चरीझैँ
बिल्कुल बाँधिएकी छु म
जहाँ मेरो पीडा
म बाहेक कसैलाई थाहा छैन
सामानझैँ बेचिएकी छु
तर पनि यहाँ मेरो
कुनै मूल्य छैन
उही तिखो बोली
जुन मेरो कानमा आएर
झापड हान्छ
“चाँडै उठ्,
सित्तैमा घिच्न पाउँछेस् ?”
दुइ चार अक्षर पढ्न
मिल्छ भन्ने लालसाले
एउटा आशा बोकेर
पठाउनु भएको थियो बाबाले
मलिकको घर
मैले प्रस्ताव नराखेकी
पनि होईन
बाँडझैँ उत्तर आएको थियो
‘कमैयाको छोरी भएर पनि
पढ्ने सपना देख्छेस् ?
तेरो बाबाको ऋण कसले तिर्छ ?’
म निशब्द भएँ
मनमनै भनें–
हाम्रै सम्पत्ति हड्पेर
हामीलाई गरिब बनाए
सामन्तीहरुले गरिबीको
फाइदा उठाए,
मोर बोली सुन्ने को ?
जसलाई पशु सरह पनि
व्यवहार गरिदैन ।
बस्, अब चल्दैन
तिमीहरुको ज्यादती
आज दिन फेरिएको छ
मेरा पखेटाहरु फर्फराउन
थालेका छन्
म आजाद भएकी छु
बिल्कुल आजाद ।
भत्केपाटी, काठमाडौं
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
बाटोमा भेटाएको १७ लाख प्रहरीलाई बुझाए शर्माले
-
शिक्षा क्षेत्रमा देखिएका समस्या समाधान गर्न आग्रह
-
लुम्बिनीका नवनियुक्त मन्त्रीहरूले गरे पदभार ग्रहण
-
पहिलोपटक मन्त्रीबाट बर्खास्ती, पुनः मन्त्री हुँदै मुख्यमन्त्रीसम्म सोडारी
-
सत्ता राजनीतिले तीन वटा प्रदेशमा किचलो, आज के–के छन् शीर्ष १० समाचार ?
-
रिहा भए एन्फा उपाध्यक्ष दावा लामा