सविता सुवेदी

अहो ! त्यो बेलाको  प्रेम दिवस

काँचो उमेर

बढेको जवानी

सिरिसिरी हावामा

चिसो फिजारिएका केस

ओठ अनि आँखालाई स्पर्श गर्दै

मनभरि कौतुहलता बोकेको रात

पर्खिरहन्थ्यो  बिहान अनि

कलेजका गेटहरु

कोही होस् त मेरो मनको राजा

आओस् न्  टुप्लुक्क हिरो जसरी

मेरा अगाडि

सिनेमाको हिरोइनलाई भेटे जसरी

अहो त्यो दिन

अरु दिन भन्दा पृथक्

सुगन्धित अनि काउकुती उस्तै

अनि सोच्दै कलेजका साथी अनि सिनियर दाइहरु

जो मलाई मन भित्रै मनपराइरहेका

आँट गरेर लेखून्  केही पत्र

जुन शब्द पढ्न हतार हुन्थे ओठहरु

जुन शब्दले बयान गर्थे मेरा

मीठा मीठा राम्रा राम्रा झुटहरु

त्यही झुटसँगै मख्ख

मेरो मगज अनि कलेजो |

साथीहरू खस्याखुसुक उस्तै

उसले उसलाई

पत्र लेखेछ रे

उसले त उसलाई फूल दियो अरे

भन्दाभन्दै

जिन्दगीको सुखद फिल्मी यात्रा

मध्यान्तर हुँदै

होमियो बिहेको कालकोठरी

भित्र

भेटिन्छन् उदेक लाग्दा विभिन्न उमेरका

हैकम जमाउने मानिसका लामहरू

भुल्छन् मेरा अनि आफ्नै  सपनाहरु

कामको चाङले बन्द हुन् बाँकी समय

त्यही पनि फेरि टुप्लुक्क आइपुग्छ

हाय कठै

 प्रेम दिवस

दिनभरि श्रीमानको केही

सरप्राइज आउने आसमा कुरिरहेको

भिकारी मन

रातको बाह्र बजेसम्म पनि आसै आसमा

न मीठो बोली न कुनै झुट

सत्यताको कटु वचनले

घायल कानहरु

बिना कुनै चञ्चलता

न कुनै रस

न कुनै रङ

सबै लथालिङ्ग

भताभुङ्ग

अस्तव्यस्त हुँदै

बित्तैछ

बेअर्थको प्रेम दिवस

बेअर्थको प्रेम दिवस |

मनले अलि अलि परिपक्व तर

अस्थिर मनलाई नै  बुझाउन खोज्छ

प्रेम  न फूलमा

न सुन्दर शब्दमा

न कुनै उमेरको जोसमा

यो त निश्चल पवित्र

अनि व्यवहारमा हुन्छ

तर झ्याप्प देख्छ ट्रकट्रकमा

उपहारहरु

कलेजका विद्याथीहरु

अनि बिथोलिन्छ खलबलिन्छ

आदर्शका पानाहरु

तर आखिर मन त मन नै हो

अड्किन्छ उही चाहनामा

जुन यथार्थताभन्दा फरक

अनि काल्पनिकताभित्र

लामो सास फेर्दै  भन्छ

हाय कठै प्रेम दिवस |

चितवन