-सुनीलबाबु श्रेष्ठ
 
सयौँ चोटि आफ्नो थातथलोलाई
पछाडि फर्कंदै हेर्दै 
हजारौँ किलोमिटरको दूरी पार गरेर  
शून्य आकाशलाई बोक्दै   
एउटा सूर्यको खोजीमा 
सिमानाका अभिसप्त पिलरहरुसँगै  
भर्खरै काठमाडौँ आइपुगेका अनागरिक हौँ हामीहरु । 

देहातमा जन्मेर 
देहातमै मृत्यु रुँगेर बस्ने हामीसँग
तिम्रो भावना कहिले पो पलायो र ? 
हामीलाई चोट लाग्दा कहिले पो दुख्यो र ?
तर पनि हामीले दूधे बालकको कोक्रोलाई झैँ 
क्रूर बुटहरुको पीडा छातीमा सहेर
फुलाई रहेका छौँ सिमानामा हाम्रा पहिचानका फूलहरु ।

नजाऊ भन्दा पनि अहं धरै दिएन मनले
एक चोटि भेटेरै पीर पोख्न मन लाग्यो तिमीसँग
टिठ लाग्दा प्राचीन हाम्रा अनुहारहरु हेरेर 
कतै तिम्रो मन पग्ली पो हाल्छ कि ? 
कुइराका कागहरू जस्तै
यो काठमाडौँ कता हो कता लाग्छ !
यता भडकिन्छौ उता भौतारिन्छौ 
यसै पनि प्रकाशविहीन भएर हामी 
आदिमकालदेखि बाँच्दै आइरहेका 
सिमानाका ब्ल्याकहोल न हौ ।

तिमीलाई भेट्ने अधिकार पनि छ हाम्रो 
किनकि हामीले हाम्रा बाजे बराजुको पालादेखि
तिमीलाई हुर्काउन बढाउन 
बुझाएका छौ धान, घिऊ र आलुहरु 
र, सगौरव बोकेका छौ हात हातमा  
मुटु समान हाम्रा लालपुर्जाहरु 
हेर त ! अझै जीवित छन् त्यहाँ तिम्रा राता हस्ताक्षरहरु !
योभन्दा गतिलो प्रमाण 
तिमीलाई अरू के नै चाहियो र काठमाडौँ ?   

सिमानामा गाडिएका यी पिल्लरहरु 
फगत ढुङ्गाका साँधहरु मात्र हैनन्
यी त जिउँदा अस्थिपञ्जर र इतिहास हुन् पुर्खाहरुको ।
अझै पनि ती भूमिमा 
अजीव तिखो गन्ध आउँछ हाम्रा पुर्खाका रगतहरुको  
त्यसैले त ती भूमिहरुको चिम्टी चिम्टी माटोलाई चिन्छौ 
माटोको कण कण बास्ना थाहा पाउँछौ 
हो अझै आलै छन् त्यहाँ  
धान रोप्दा छोडेका हाम्रा पैतालाका डोबहरू ।

ओ काठमाडौँ ! 
किन यति सारो लुरे बन्छौ ?
समयको सबैभन्दा ठूला र भरपर्दो जीवित साक्षी हौँ हामी ।
सिमानाका बिरामी स्तम्भहरुलाई अँगालेर   
एक चोटि घोषणा गर्देऊ  
कि रातारात हाम्रा कमजोर स्तम्भहरु 
हाम्रो इतिहासलाई अवमूल्यन गर्न सारिएका हुन् ।
हामी ज्युँदै छौ काठमाडौँ !
अपहेलित र उपेक्षित भए पनि
आमा त सबैको आमै हुन्छिन् ।

ओ काठमाडौँ !  
सुतेझैँ नगर्नू 
कान नसुनेको झैँ गरेर नबस्नू 
तिमीलाई उठाउन आएका छौँ हामी 
तिमीलाई सुनाउन आएका छौँ हामी ।
ओ काठमाडौँ !
तिमी केवल काठमाडौँ भएर मात्र नबस 
एकचोटि देश बनेर हेर 
र आफ्नो फैलावटलाई हेर 
कहाँसम्म पुगेको छ हाम्रा सिमानाका पखेटाहरु ।