कविता : जुनकिरी
-आविष्कार चापागाईं
साँझपख देख्दिन म अचेल
कुनै बेला साँझपख
यसकै पछि पछि लागेर
टप्प समाउँदै हातमा
खेलाउँदै
आकाशका ताराहरू
यिनकै प्रकाशले
गन्र्दै बस्ने म
अचेल यिनलाई देखिँदैन
ती बालापनका
ती रमाइला क्षणहरू
ती पछि पछि
दगुर्दै
हातमा खोपी बनाएर समात्ने
म अचेल
हरेक दिन
घरको पिँडीमा
घरको छतमा
टोलाई रहन्छु !
बादल हुन्छ
आकाश हुन्छ
तारा पनि हुन्छ
चकमन्न रात पनि हुन्छ
तर
म उसको ताँती नै देख्दिनँ
म उसको त्यो
झिसनिस प्रकाश पनि देख्दिनँ !
खै अचेल जुनकिरी
मेरो घर किन आउँदैन
मेरो गाउँ किन आउँदैन
मेरो भन्सामा किन आउँदैन
हरेक
बेलुकी चकमन्न रातहरूलाई
उज्यालो बनाउन ताँती नै बोकेर
मेरो घरघर धाएर
म सँगसँगै हातमा हात
समाएर तिम्रो घर उज्यालो बनाउँछु भन्ने
ती जुनिकिरी बालापनमा
आमाले कथा सुनाएर म सुतेजस्तै
हरेक दिन म त्यही कथा सुनेर
हरेक वर्ष म त्यही कथा सुनेर
हरेक चोकमा त्यही कथा सुनेर निदाउने
कैयौँ बालकहरू
आज जुनकिरीको खोज मा तडपिरहेको छन् !
हरेक दिन म जस्ता
युवा जुनकिरी खोज्न
पल्ला सहरतिर
उपल्ला बजारतिर
लावा लस्कार लागेर गइरहेका छन्
जुनकिरी आउला र
घरमा भएको बूढी छोरालाई
खुसी बनाउने सपना लिएर
जुनिकिरी जस्तै उडेर
टाढा गएको छ !
मलाई जुनकिरी दिन्छु
भनेर
मसँग
मेरो हात
मेरो कलम
मेरो परिस्थित
मेरो सोच
मेरो खुसी
मेरो अस्तित्व
मेरो यो खुला आकाश
मा रजाइँ गरेर
टाप्रे किरालाई खुला छोडेर
मेरा
ती अबोध जुनिकिरीहरूको
नाश गर्नै
टाप्रेहरूलाई
यति भन्छु
टिलपिल गर्दै भए पनि
आकाशमा जुनकिरी फिर्ता ल्याउने छु !
भरतपुर–६, चितवन
चितवन मेडिकल कलेज
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
फ्राईडे रिलिज : फिल्म हलमा केकी अधिकारीको ‘बोक्सीको घर’
-
रङ्गियो काठमाडौँ, ज्याकाराण्डा ढकमक्क (तस्बिरहरु)
-
९ महिनामा गण्डकी प्रदेशको पुँजीगत खर्च २९ प्रतिशत मात्रै
-
बौद्धिक पलायन रोक्न पाठ्यक्रम परिमार्जन गरौँ : प्रधानमन्त्री
-
ज्योति क्यापिटलको स्वतन्त्र सञ्चालकमा गौतम र वशिष्ठ नियुक्त
-
रेमिट्यान्सलाई उत्पादनमुखी बनाउन आवश्यक : मल्ल