कविता : बाटो
-आरपी तिमिल्सिना
हतासिँदै भौतारिँदै बाटो छेउ
अचानक एक बालक आएर सोध्छ
दाइ,
यो बाटो कहाँसम्म जान्छ ?
जिन्दगीको चौबाटोमा
ठिङरिङ्ग उभिएर
म आफै अन्योलमा छु
कुन बाटोले कहाँसम्म डो¥याउँछ
र कतातिर पाइला मोड्ने ?
यही बाटोसँग छन्
हर्ष र वेदनाका कथा
हरेक दिन दोहोरिएर हिँड्ने बटुवा
तिनीहरुको भोगाइ
लहर र जिन्दगीका छालहरु ।
यही माटो टेकेर हिँड्छन्
कसैका जन्ती र कसैका मलामीहरु
नाबालकको जिन्दगीको
पहिलो पैतलाको छाप
बुढीआमा र उनको
रेसारेसा निस्केको बाँसको लौरो
सबैसबै नालिबेली छन् ।
कसरी अटाउन सकेको होला
सायद विशाल छाती छ माटोको
र बुझे
जिन्दगी भर्न, बुझ्न र रित्याउन
माटोसँग साइनो गाँस्नै पर्छ ।
म एकोहोरिएँ
निर्दाेष अनुहारमा
अस्ति मात्र क्यान्सरले खाएको छोरा सम्झेँ
उसका काला आँखामा
टपक्क बसेका रङ्गीन सपनाहरू
लहरिएर उभिए मेरो अघि ।
म सम्झिन पुग्छु
उसका हरेक उठबैठ
बुरुक्क बुरुक्क उफ्रिँदै आएर
कसिलो गरी अँगाल्छ
र भन्छ,
बाबा
घर नफर्किने हजुर ?
म घरमै पर्खी बसेको छु हजुरलाई ।
छेउतिर र पछाडिबाट जोडले
गाडीको हर्न बज्छ
म निन्द्राबाट झल्याँस्स बिउँझेजस्तै हुन्छु
देख्दिनँ त्यो बालक
र पर हेर्छु आँखा तन्काएर ।
बालक आफ्नै सुरमा हिँडिरहेछ
दौडिँदै बालकसम्म पुग्छु
बाबु,
यो बाटो माटोसम्म पुग्छ
तिमी त्यो बाटो जाऊ
बजारसम्म पुग्छ
जाऊ
त्यहाँ रङ्गीन खेलौनाहरु पाइन्छन् ।
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
ब्राइटनविरुद्ध म्यानचेस्टर सिटीलाई ४–० को जित, उपाधि होड थप रोमाञ्चक
-
हैदरावाद बेंग्लुरुसँग ३५ रनले पराजित
-
प्रदेश प्रमुखलाई संसदको पत्र–मुख्यमन्त्रीसँग बहुमत छैन
-
जसपा कार्यकारिणी समितिको बैठक आज, यस्ता छन् छलफलका एजेन्डा
-
कक्षा १२ को परीक्षा आजदेखि, तीन लाख ९० हजार परीक्षार्थी सहभागी हुँदै
-
आज यी पाँच प्रदेशमा वर्षासँगै हावाहुरीको सम्भावना