दिल थापा

प्रिया तिमीलाई कस्तो भयो होला ?  
फलानाको छोरा 
फलानाको बाऊ 
फलानीको खसम ।

परदेशमा मर्यो  रे भनेको सुनेको पल । 
म कल्पना गर्न सक्दिनँ ।
सायद तिमी त्यो दिन धेरै रोयौ होला ?
सायद तिमीलाई थाहा थियो । 

म जति रोए पनि मेरो श्रीमान 
अब कहिल्यै आउने छैन भनेर ?
अनि धेरै चिन्तनशील भएर पनि सोच्यौँ होला ? 
मविनाको भोलिको आफ्नो जिन्दागीलाई ।  

त्यो समाजको अगाडि कसरी घिसार्ने भनेर ।
हो प्रिया म परदेशबाटै स्वर्ग आएको छु ।
तिमीलाई आशीर्वादको चाङैचाङको 
बीचमा दुःखको भारी दिएर आएको छु । 

नली हड्डीमा मासी  छउन्जेल दुःखको 

पछि लागिरहे स्वर्ग आउँदा एउटा सुख लिएर आएको छु ।

म त सुखको पल्लोभारिमा छु ।
तिमीलाई दुःखको पल्लाभारि दिएर आएको छु ।
मेरी पियारी 
दुःख नमान 
यो तिम्रो यारालाई धोकेबाज नठान 
दुःखसँग कहिल्यै हारिनँ 
सायद  तिम्रो साथ थियो पियारी
दुखैदुःखले प्वाल परेको मेरो जिन्दागी टालिँदै थियो 
सायद तिम्रो  हात थियो पियारी ।

त्यसैले मेरो जीवन प्वाल पर्दा नि 
मेरो मन कहिले प्वाल परेन 

हिम्मतहरू प्वाल परेन 
पियारी ! तिमीलाई फोन गरेको दिन  
बिरामी आमासँग हजुरलाई भेट्न आउँछु भनेको दिन  
कसम मलाई मेरो भोलि थाहा थिएन  
हो पियारी म कतारबाटै स्वर्ग आएको छु 
हो आमा म कतारबाटै इन्द्रको देशमा आएको छु 
पियारी मैले तिमीलाई कहिले पो सुख दिए र? 
तिम्रो जन्म दिनमा 

हाम्रो बिहे भएको हरेक वर्ष गाँठमा
तिम्रो जन्म दिनमा 
तिमीले र मैले एउटै जीवनको गोरेटोमा 
हिँड्ने निर्णय गरेको दिन 
मैले तिमीलाई मेरो आधा दुःख दिएथेँ नि 
त्यसको ब्याज मात्रा दिए ।

हो पियारी तिम्रो काँधमा 
मैले घोषण नगरेको 
अघोषित जिम्मेवारी छोडेर आएको छु 
तिमी त कति अभागिनी रहिछौं  
कति दुःखी रहेछौं ? 

ग्याजाहाबारीको मकैको बोटले तीन तले घोगा अन्माएको वर्ष 
त्यो मकैको बोटको त्यो तीनवटै घोगाले दाना जन्माएको वर्ष
हाम्रो आँखा जुधेको थियो 
रोदी घरको साँझ । 

गोठालो हिँड्ने दहर
चौपाया चर्ने खर्कहरु 
साक्षी राखी प्रेम उमारेका थियौं  
हाम्रो सपनाहरु गहटका दानाहरु जस्तै थिए  

अनि सँगै बाँच्ने र मर्ने बाचाहरु कौनीका दानाहरु भन्दा साना थिए । 
अनि हाम्रो खुसीहरु सामाका बालाहरु जस्तै लहलह थिए
हुन त मलाई प्रदेश जान मनै थिएन । 

तिमीलाई छोडेर  
तर म यस्तो देशमा जन्मिएछु 
मलाई राहादानी बनाउन  
परदेश जान दिनहुँ अनुरोध गरिरहन्थ्यो राजधानीले ।