‘नर्सहरू किन यति राम्रा हुन्छन् ?’
-सूचना तिमल्सिना
मारिण गाउँपालिकाको भवनको सिँढी चढ्दैछु । मन भारी छ । मन जतिकै भारी झोला छ । शोभा गाउँपालिकाको अध्यक्ष कोठा खोज्दै छे । उसले पत्ता पाइछे र बोलाउँदै छे । कोठाभित्र छिर्छु । नमस्कार साट्छु । परिचय साट्छु । शोभा हाम्रो उद्देश्यबारे बताउँछे । अल्कोहोलिज्म बारे रिसर्च गर्न आएको । म भने अध्यक्षलाई हेर्छु । शोभालाई हेर्छु । अफिसको भित्ता चाहर्छु । भर्खर आइपुगेको एक केटा र केटीलाई हेर्छु । त्यो केटाले देखाएको चासोलाई हेर्छु । केटोलाई सोझो केटोसँग दाज्छु र उसैको यादमा हराउँछु ।
हरिहरपुरगढी गाउँपालिकाबाट मारिण गाउँपालिका आउनुथियो । वर्षामा गाडी नचल्ने रहेछ । त्यसैले शोभाले दुईवटा बाइक खोजिछ । बाइक चढ्ने बेला शोभाले सोधी । कुन बाइकमा चढ्ने ? सोझो केटोको बाइकमा कि मुस्कान मीठो भएको केटाको बाइकमा ? मलाई शोभाले दिएको नाम सोझो केटो मन पर्छ । त्यसैले सोझो केटो मेरो रोजाइमा पर्छ ।
गर्मीमा बहेको चिसो हावादेखि रमाउँछु । खोलाको सङ्ग्लोपन हेरेर रमाउँछु । बाटो वरिपरिको बस्तीदेखि रमाउँछु । रमाउँदा रमाउँदै दिक्क मान्छु । किनकि सोझो केटो बोल्दैन । के ऊ साँच्चिकै सोझो छ ? मलाई खुल्दुली चल्छ । ‘गीत गाउन आउछ ?’ उसँग जवाफ खोज्छु । “आउँदैन बरु तपाईंकै स्वर राम्रो छ जस्तो छ ।” ऊ बोल्दो रहेछ । त्यसमै सन्तुष्ट लाग्छ । म गफको मेसो निकाल्छु । ऊ बोल्दै जान्छ । ऊ मलाई फुक्र्याउँछ । ‘नर्सहरू किन यति राम्रा हुन्छन् ।”
अब म नबोले पनि ऊ बोल्छ । हाँस्न नखोजे पनि हसाउँछ । फेरि म अघिको एकान्त खोज्दैछु । प्रकृतिसँगको सन्निध्या खोज्दैछु । घचमच गरी हिँडेको बाइकको गतिमा सीमितता खोज्दैछु । उफ ! मानिस जे गरे पनि असन्तुष्टि । ऊ बन्दै गरेको पुल देखाउँदै भन्छ । उसले मलाई व्यङ्ग्य गरेजस्तो लाग्छ । असन्तुष्टि किन ? सोध्नुपर्ने प्रश्न थियो । सोध्दिनँ । बरु ऊ आफै कुरा मोड्छ । “के पहिलो भेटमा माया बस्न सक्छ ?”
शोभा मेरो ध्यान भङ्ग गर्छे । मैले ल्याएको चिठ्ठी अध्यक्षलाई साइन गराउन लाउँछे । थेसिस् कि केस स्टडी अघिदेखि चासो बोकेको केटो प्रश्न तेर्साउँछ । रिसर्च मात्र शोभा उत्तर फर्काउँछे । शोभाले आफन्त भेट्छे । आफन्तसँगको बातचितमा स्वर सानो पर्छे । पर सर्छे । त्यसपछि हराउँछे । म अलमलमा पर्छु । किताब पढ्न खोज्छु । कपाल मिलाउँछु । ध्यान कतै अडिन सक्दैन । झ्यालबाट बाहिर हेर्छु । गाउँपालिकाबाट देखिने दृश्यमा हराउँछु ।
सुपारीको अग्लो रूख । झुत्ता परेर फलेको आँप । स्वास्थ्य संस्थामा फ्यान चलाएर बसेका मानिस । चराहरूको चिरबिर आवाज । चर्को घाम, चिसो बतास । परालको कुन्यु । सोलारको बत्ति । तल तल पक्की घर, माथि गएपछि काठको घर, टायलको छानो । बस्ती माथिको जङ्गल । जङ्गलमा मौलाएको सालको बोट । ठूलो उपत्यका । मकै बारी । खेतका फाँट । फाँटमा चरिरहेको गाईवस्तु । वरिपरिका होचा डाँडा । हेर्छु, हेरिरहन्छु । अरू काम पनि त छैन मसँग । हेर्दाहेर्दै सोचाइमा अल्झिन्छु । उही सोझो केटोमा पुग्छु ।
माया कसरी बस्छ, म वकालत गर्ने मानिस होइन । फेरि माया यसरी बस्छ भनेर भन्न सकिने कुरा पनि त होइन । म उसलाई भन्न खोज्छु । तर बीचमा अड्कन्छु । किनकि उसले खोजेको उत्तर त्यो होइन । त्यसैले भनिदिन्छु । “सायद पहिलो भेटमा माया बस्न पनि त सक्छ !” ऊ खुशी हुन्छ । सुसेल्दै बाइक चलाउन थाल्छ । शोभा चढेको बाइकलाई उछिन्छ ।
ऊ मरिण खोला बारे बताउँछ । मरिणको बस्ती बारे बताउँछ । “धरान चताराको बाटो यहीबाट बन्दैछ । बाटो बनेपछि बस्ती स्वर्ग बन्छ । त्यसपछि तपाई फेरी आउनु होला । हामी घुम्नु पर्छ । चिल्लो बाटोमा । अनि साथमा ।” ऊ सपना बुन्न थाल्छ । म एक यात्री । ऊ एकछिनको सहयात्री । उसको सपना र आशामा भाँजो हाल्न मन लाग्दैन । त्यसैले उसलाई काल्पनिकताको मिठासमा छोडिदिन्छु ।
शोभा बाइक रोकेर बसेकी रहिछे । बाइक अप्ठ्यारो भएको गुनासो गर्छे । ऊ सोझो केटोको बाइकमा चढ्न खोज्छे । म नचढ् भन्न सक्दिन । फेरि चढोस् भन्ने चाहन्न । सोझो केटो मपट्टि हेर्छ । मुस्काउँछ । के गरुँझैँ अनुहार लाउँछ । मूक हुन्छ । एकछिनपछि बोल्छ । बाइक नै साटौँ न त । शोभा सहमत हुन्छे । समस्याको समाधान हुन्छ ।
“अघि तपाईं मेरै बाइकमा बस्न चाहनुहुन्थ्यो, होइन ?” ऊ मलाई पक्रिन्छ । म प्रत्युत्तर फर्काउँदिनँ । फर्काउन पर्ने आवश्यकता पनि देख्दिनँ । अपरिचित बनेर यात्रा टुङ्ग्याउनुछ । छिट्टै छुटिनु छ । किन उत्साहमा रुमलिनु छ र ! त्यसपछि वार्तालाप लम्बिँदैन । बाइक खोल्सा तर्दै हिलो बाटो हुँदै, एकहोरो गुडिरहन्छ । म बाइकको गतिमा तल माथि उफ्रिँदै, थकित भएको भान गर्दै समयसँग चिप्लिरहन्छु । ऊ शान्त वातावरणमा खलल मच्चाउछ । “तपाईंको ब्याइफ्रेन्ड छ ?”
शोभा आइपुग्छे । मरिणमा आफन्तहरू धेरै भएको जिकिर गर्छे । आफन्तको घर जान प्रस्ताव राख्छे । म मान्दिन । मरिण बजार घुम्छु । उसलाई यस्तै भनिदिन्छु । समीको रुखबाट मोडिएर तल झर्छु । सानो खोल्सो तरेर चौतारामा पुग्छु । सोध्छु– यो ठाउँ कुन हो ? मानिसहरू बजार भनी परिचय दिन्छन् । भीमफेदी बजारको ढाँचामा रहेको बजार स्तरीकरण गरिँदै रहेछ ।
चिया खान मन लाग्छ । चिया पसल जान्छु । वरिपरिका मानिस नियाल्छु । सबैका नजर मैमा परेको देख्छु । बोलुँलाझैँ हेरेको नजरलाई एक एक गर्दै टहल्छु । बोल्न मन छ भने बोल न त किन हेरिरहन्छौ भन्ने सोच्दै चिया मगाउँछु । मोबाइल चलाउँछु । उनीहरू फेरि चिया गफमा मस्त हुन्छन् । चिया आइपुग्छ । बाड्दै जाँदा मेरो भाग अन्तिममा पर्छ । चस्मा लाएका, हेर्दा बुद्धिजीवी देखिने एक मानिस प्वाक्क बोल्छन् । “जे गर्दा नि महिला त पछाडि नै !”
अर्को मानिस उनको कुरा काट्छन् । कार्यपालिका सदस्य पञ्चमाया घिसिङको उदाहरण दिन्छन् । जसले बाह्र तेह्र वर्ष लगातार हलो जोतिन् । पुरुष जस्तै काम गर्छिन् । आजकाल महिलाको अवस्था पहिले जस्तो छैन । अब त उनीहरू पछाडि छैनन् । कति त पुरुषकै जतिकै छन् । नभएका पनि छिटै पुरुषकै दाँजोमा आइपुग्नेछन् । उनीहरू मपट्टि हेर्दै राय प्रकट गर्छन् ।
सुनिदिन्छु, हेरिदिन्छु, हाँसी दिए जस्तो गर्छु । उनीहरू नै बहस् निकाल्छन् । उनीहरू नै फैसला गर्छन् । मैले चिन्ता लिनुपर्ने देख्दिनँ । वकालत गर्नुपर्ने भेट्दिनँ । फेरि म बहसका लागि तयारी पनि त छैन । जेसुकै हुन्छ हँुदै जाओस् । म त सोझो केटोको फैसलामा छु । सोझो केटोसम्बन्धी वैचारिक द्वन्द्वमा छु ।
“मैले ब्याइफ्रेन्ड छ भन्नुपर्यो कि छैन भन्नुप¥यो ।” म सोझो केटोलाई पेच पार्दै बोल्छु । ऊ मेरो उत्तरले फरक नपर्ने बताउँछ । “किन ?” उससँग स्पष्टीकरण माग्छु । “किनकि हाम्रो सम्बन्ध सुरुवात भइसक्यो ।” म चकित बन्दै सोध्छु– कहिलेदेखि ? “मेरो बाइक रोजेदेखि, मेरो साथ गुमाउन नचाहेको पलदेखि ।”
अब मलाई ऊ खतरा बम जस्तै लाग्छ । जो सानो बहसमा पनि जुनसुकै बेला पड्किन सक्छ । त्यसैले चुपचाप बस्छु । तर मुस्कुराउन छाड्दिनँ । ऊ मरिण गाउँपालिका आइपुग्न लागेको बताउँछ । बाइक विस्तारै चलाउँछ । विस्तार गतिमा मेरो गुनासो रहँदैन । आउँदै जाँदै गरेको भावनाको स्पष्ट स्वरूप पाउँदिनँ । फेरि भावनालाई अलमल बनाउन चाहदिनँ ।
चन्दुली खोला, धमिले खोला, धमिले बजार, गन्तव्य आइपुग्छ । ऊ बाइक रोक्छ । म ओर्लन्छु । उसलाइ हेर्छु । बिदाइको हात हल्लाउँछु । शोभालाई ओर्लन मद्दत गर्छु । होटलभित्र लाग्छु । कोठामा पुग्छु । ब्याग बिसाउँछु । झ्याल खोल्छु । तल हेर्छु । सोझो केटो गएको रैनछ । खुशी हुँदै लामो सास फेर्छु । अनि फेरि तल ओर्लन्छु ।
बिदाइ गर्न कुनै शब्द पाउँदिनँ । चुपचाप हाँस्दै बाइबाई गर्छु । ऊ पनि हाँसिरहन्छ । हात हल्लाइरहन्छ । अनि छुटिन तयारी पर्छ । छुटिँदा छुटिँदै बोल्छ । “यात्रा अविष्मरणीय रह्यो । अबको भेटमा हाम्रो सम्बन्ध के हुन्छ ?”
लगातार तीन दिन काम गर्छु । माझीहरू भेट्छु । रसाइलीहरू भेट्छु । थापाहरू भेट्छु । बम्जनहरू, घिसिङहरू भेट्छु । भुजेल, कार्की, श्रेष्ठ, राई, सुयाल थुप्रै थरी भेट्छु । जात जाति भेट्छु । गफ गर्छु । प्रश्न सोध्छु । उनीहरूको विचार सुन्छु । मदिरा सेवनसम्बन्धी संकृति र विकृतिबारे छलफल गर्छु ।
मुस्कान मीठो भएको केटो बाइक यताउता लिएर हिँडेको भेटिन्छ । तर सोझो केटो देखिँदैन । भेटिँदैन । “के ऊ भेटिँनै पर्ने हो र ?” आफ्नो प्रश्न आफैलाई भारी लाग्छ । फेरि ऊ भेटियोस् भन्ने तर्कना हट्दैन । “भेटेर के हुन्छ त ?” ऊ भेटिएपछिको कहानीका लागि व्यग्र छु । ऊ भेटिएपछि उसले देखाउने व्यवहारका लागि उत्साहित छु ।
पाँच दिन सकियो । रिसर्चको काम भ्याइयो । अब मिलाउन पर्ने कागजात बाँकी छ । थन्क्याउन पर्ने सोझो केटोको कहानी बाँकी छ । गाउँपालिका जान्छु । स्वास्थ्य संयोजकलाई भेट्छु । फर्कनका लागि तयारी हुन्छु । साँझमा शोभा र म टहल्न निस्कन्छौँ । अँध्यारो भएपछि फर्कन्छौँ । बाटामा केही बाइकको आवाज र हल्ला सुनिन्छ ।
चार पाँचवटा बाइक रोकिएको भेटिन्छ । छ सात जना केटाहरू झुम्मिएको देखिन्छ । एक बाइक लडेको देखिन्छ । अलि पर एक केटा रक्तामे भेटिन्छ । हतारिँदै हेर्छौं । ऊ त सोझो केटो पो रहेछ । म पछाडि हच्किन्छु । अबको भेटमा हाम्रो सम्बन्ध के हुन्छ ? उसले भनेको सम्झन्छु । उसलाई स्वास्थ्य संस्था लगिन्छ ।
उसको होस् खुल्छ । मेरो रसिल आँखासँग उसको आँखा जुध्छ । उसले चिन्यो चिनेन सोध्न सक्दिनँ । उसलाई पर्खिरहेको थिएँ भन्न सक्दिनँ ।
हाम्रो सम्बन्ध बारे सोध्न मन लाग्छ । तर ऊ एकहोरो मलाई बचाइदिनुहोस भन्दै कराइरहन्छ । मलाई पहिलो पटक डाक्टर नपढेको पछुतो हुन्छ । स्वास्थ्य संस्थाबाट कमालामाई लाने तयारी हुन्छ र लगिन्छ । दुर्घटना हुँदा साथ भएको केटो दुर्घटना बारे बयान गर्छ ।
सोझो केटो र उसका साथीहरू जन्मदिनको पार्टी मनाएका थिए । पार्टी बियर र रक्सीको थियो । सोझो केटोले निकै पिएको थियो । साथीहरूले बाइक नचला भन्दाभन्दै नमानी चलायो र बाटोमा दुर्घटना भयो । शोभा मेरो कानमा फुसफुसाउँछे । धन्न तँ चढेको बेला दुर्घटना भएन । म अभिव्यक्त गर्ने शब्द भेट्दिनँ । अरू मानिस कमसे कम पिएको बेलामा बाइक चलाउन नहुने भन्दै टिप्पणी गर्छन् । कोहि कोही भने दिन नै आइपुगेको भन्दै अत्याउँछन् ।
बेलुका खबर आइपुग्छ । सोझो केटो अस्पताल पुग्न पाएन । अब ऊ धर्तीमा रहेन । ऊ आफैले निम्त्याएको अधुरो जीवनदेखि माया लागेर आउँछ । बन्न खोज्दा खोज्दै नबनी टुक्रिएको सम्बन्धदेखि पीडा हुन्छ । शोभाबाट पर भाग्छु । धोको फुकाएर रुन्छु । आँशुसँगै हाम्रो कहानी पखालिएको देख्छु ।
शोभा यो घटनालाई चिन्ताको विषय बनाउन नहुने बताउँछे । अब नर्स बनेपछि यस्ता थुप्रै घटनाको सामना गर्नुपर्ने सम्झाउँछे । उसले भन्न खोजेको कुरा नबुझेको होइन । चिनेको मानिस, जानेको मानिस, आफ्नो ठान्न खोजेको मानिस गुमाउँदा चित्त दुख्दो रहेछ ।
बिहान फर्कंदा धरान चताराको बाटो बनिरहेको देख्छु । सोझो केटोले पालेको सपना सम्झन्छु । मरिणका बस्ती फेरिऊन् भन्ने चाहन्छु । तीव्र गतिमा बनिरहेको बाटो छिट्टै सकियोस् भन्ने चाहन्छु । सोझो केटोलाई सम्झन्छु । उसको व्यवहारलाई सम्झन्छु । वास्तवमा, सोझो केटो सोझो थिएन । सोझो केटो सोझो रहेन । खसेको आँशुलाई पुस्छु र एक नमिठो यात्रालाई टुङ्ग्याउँछु ।
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
अस्पताल परिसरमा इजरायली कारबाही, एक हप्तामा २ सय व्यक्तिको मृत्यु
-
एक वर्षमा ५ हजार १५० वटा गम्भीर प्रकृतिका अपराध
-
एसइई परीक्षा : सुदूरपश्चिममा एक हजार २१ परीक्षार्थी अनुपस्थित
-
राष्ट्रियसभा उपाध्यक्ष अर्यालले दिइन् पदबाट राजीनामा
-
काठमाडौँको छाउनीमा सर्जन डा.प्रतिभा धौभडेल मृत फेला
-
शिक्षा मन्त्रीले सोधिन् मन्त्रालयका २० जना कर्मचारीलाई स्पष्टीकरण